Welkom bij de woensdag Dogs of Dogster! Elke woensdag delen we een verhaal van een van onze Dogsters. Deze week gaat over Meagan en haar dynamische duo teckels, Draper en Rue.
De winter in Canada kan een prachtig seizoen zijn, een tijd voor met sneeuw bedekte landschappen, warme, lekkere drankjes en gezellige tijden binnenshuis, met eindeloze debatten over de vraag of sneeuw een geschenk uit de hemel is of een ijzige vloek. In ons huishouden wordt dit seizoensdebat gepersonifieerd (of verpopt) perfect door onze honden, Draper en Rue. Deze twee pups konden, zoals in alles, niet méér van elkaar verschillen wat betreft hun mening over de winter. Voor Draper worden zijn kleine beentjes, die nauwelijks een trap kunnen overwinnen, nu geconfronteerd met stapels sneeuw die net zo goed de Everest zouden kunnen zijn. Zijn lange, lage lichaam is een ontwerpfout voor ijzig terrein. Maar Rue, de avontuurlijke ziel die ze is, ziet geen fout in de manier waarop ze is ontworpen en gedraagt zich alsof haar lage zwaartepunt betekent dat ze door onze ijskoude, gladde achtertuin kan rennen zonder ooit haar evenwicht te verliezen! En zo begint onze ijzige reis!
Rue: De Sneeuwkoningin
Laten we beginnen met Rue, onze kleine liefhebber van alles wat koud en luchtig is. Rue is dol op de winter met de ongebreidelde vreugde die op kerstochtend doorgaans aan kinderen is voorbehouden. Ondanks haar slanke postuur en gebrek aan isolatie (ze is eerder een slanke windhond dan een robuuste worst) stuitert Rue de sneeuw in alsof het haar persoonlijke speeltuin is. Koud? Wat koud? Rue merkt het nauwelijks. Ze beschouwt temperaturen onder het vriespunt als een uitnodiging om te stoeien.
Mijn man, die zich altijd graag overgeeft aan Rue’s sneeuwminnende capriolen, gaat na elke sneeuwval met een schep naar de tuin. Hij baant kronkelige paden door de heuvels en creëert zo een labyrint ter grootte van een teckel dat Rue behandelt als een racebaan. Ze zoeft door de paden en springt als een klein hert over de randen, terwijl haar lange oren wapperen bij elke vreugdevolle sprong. Af en toe pauzeert ze om haar hoofd diep in de sneeuw te graven en komt ze tevoorschijn met een ijzige snuit. Rue’s energie is grenzeloos en ze staat erop om dagelijks meerdere uitstapjes te maken, hoe koud het ook wordt.
Draper: De bankkoning
Dan is er Draper, Rue’s polaire (woordspeling bedoeld) tegenovergestelde. Draper heeft een heel andere relatie met de winter. Waar Rue avontuur ziet, ziet Draper ongemak. Waar Rue zich opgewonden voelt, voelt Draper zich persoonlijk aangevallen. Als de temperatuur buiten onder de -10°C (14°F) zakt, krimpt het weinige enthousiasme dat Draper voor het buitenleven heeft, tot ongeveer de grootte van zijn poot. Hij volgt Rue met tegenzin de tuin in, waarbij hij zich aan de zorgvuldig aangelegde paden houdt, maar slechts om één reden: essentiële toiletpauzes. En zelfs dat is bespreekbaar als dat zo is te koud (ja, we hebben door de jaren heen behoorlijk wat winterongelukken gehad met Draper).
Draper’s weigering om mee te werken in extreme kou is zowel zielig als hilarisch. Hij zal dapper genoeg beginnen, maar na een paar stappen vertraagt zijn tempo, hij tilt zijn poten steeds hoger op, en dan stopt hij gewoon. Daar staat hij, een hondensikkel, naar ons terugkijkend met een blik die duidelijk zegt: ‘Help me, mam!’ Dit resulteert meestal in een reddingsoperatie waarbij een van ons in sokken en sandalen op pad gaat om hem op te rapen en hem weer naar binnen te dragen als de koninklijke familie die hij denkt te zijn.
Als Draper van de zorgvuldig geprepareerde paden durft af te wijken, eindigt hij vaak met sneeuwballen die zich aan zijn borst en buikbont hechten – een ongelukkig neveneffect van het hebben van zo’n laaghangende onderkant en lange, weelderige lokken. Deze ijzige situatie leidt meestal tot een van Drapers minst favoriete bezigheden: een bad nemen. Het is de snelste manier om die hardnekkige sneeuwballen te laten smelten, maar Draper beschouwt het als het zoveelste winteronrecht.
Draper’s winterfilosofie
Volgens Draper hebben beren het juiste idee. Als het aan hem lag, zou de winter voor de winterslaap zijn; hij zou zijn status van half november tot begin april op ‘afwezig’ hebben gezet en in de lente opstaan met een fris gevoel en klaar om te zonnebaden. Maar aangezien Draper geen beer is, omarmt hij het koude seizoen als excuus om zich te transformeren in een professionele napper. Terwijl Rue in de sneeuw rondsnuffelt, ligt Draper opgerold op de bank, in dekens gewikkeld als een kaneelbroodje met pootjes. Zijn winterhobby’s zijn onder meer slapen, dutten en af en toe een dutje doen voor de afwisseling. Het enige waar Draper meer van houdt dan van een warm bed, is het geluid van de kaaslade die opengaat of de brokjes die in zijn hondenschotel worden gegoten.
Het grote jassendebat
Om onze baby’s te helpen de kou te trotseren, hebben we geïnvesteerd in winterjassen, truien en slofjes. Draper vindt de extra uitrusting verrassend genoeg niet erg. Sterker nog, hij lijkt de extra isolatie te waarderen, hij rolt zich om zodat wij hem kunnen aankleden en draaft dan vrolijk rond in zijn winterensemble. Vooral de laarsjes hebben zijn gevoelige pootjes enorm veranderd – zodra hij eenmaal doorhad hoe hij erin moest lopen natuurlijk! Ze stellen hem in staat korte avonturen in de ijzige buitenlucht te doorstaan zonder te bezwijken voor een volledige bevriezing.
Rue beschouwt hondenkleding echter als een wond voor haar ego. Op het moment dat we haar een jasje proberen aan te trekken, vertroebelt haar zonnige karakter. Ze geeft ons de meest dramatische puppyogen die je je maar kunt voorstellen, gevolgd door een chagrijnig terugtrekken in haar bed. Als we volhouden en proberen de slofjes toe te voegen, rent ze vaak naar ons bed, in een poging zich te verstoppen achter een berg kussens. Als gevolg hiervan bewaren we Rue’s winteruitrusting alleen voor de meest verschrikkelijke omstandigheden, terwijl zelfs haar sneeuwminnende geest een beetje extra bescherming nodig heeft.
Tegenpolen in harmonie
Ondanks hun tegengestelde houding zorgen de wintercapriolen van Draper en Rue voor veel vermaak in ons huishouden. Rue door de sneeuwpaden zien schieten terwijl Draper uit het raam staart, is een dagelijks hoogtepunt. Rue’s energie lokt Draper vaak een paar minuten naar buiten, en Draper’s gezellige dutjesplekjes verleiden Rue vaak om met hem mee te knuffelen.
Hun contrasterende benaderingen van de winter dienen ook als een herinnering aan de schoonheid van evenwicht. Draper leert ons de waarde van het vertragen, van het genieten van de warmte en het comfort van thuis tijdens de koude maanden. Wijnruit daarentegen inspireert ons om het seizoen met verve te omarmen, vreugde te vinden in het simpele plezier van het maken van sneeuwengelen of een stevige winterwandeling. Samen belichamen ze de yin en yang van het teckelleven: een deel luie luxe, een deel onstuitbaar enthousiasme.
