Welkom bij de woensdag Dogs of Dogster! Elke woensdag delen we een verhaal van een van onze Dogsters. Deze week gaat over Nicole en haar twee reddingshonden, Mac en Rosa.
Maak kennis met Rosa en Machado. Ik heb zoveel verhalen te vertellen over deze buitengewone pups, maar omdat het reddingshonden zijn, heb ik het gevoel dat ik moet vertellen hoe ze Cosgroves zijn geworden. Ze leven een landelijk leven, overtreden alle huisregels (zoals geen honden binnen en geen honden op bed) en veranderen ze naar eigen inzicht met hun brutale glimlach en onvoorwaardelijke liefde.
Ik deel elke maand verhalen over ons leven samen, het goede, het uitdagende en het hilarische. Maar deze maand begin ik met hoe onze kleine hooligans de weg naar huis vonden.
Rosa’s reis naar huis
Rosa kwam in ons leven als COVID-baby. We waren op een nomadisch avontuur van 18 maanden geweest en zouden in de nabije toekomst blijven reizen. We waren thuis in Nieuw-Zeeland voor een aantal bruiloften toen de pandemie en de lockdown toesloegen, dus deden we wat elke normale reiziger zou doen: we kochten 25 hectare land met inheems Nieuw-Zeelands bos erop en begonnen een eco-retraite te bouwen zodat we gasten konden hosten andere reizigers zodra de grenzen opengingen.
We hadden al onze kat, Baby Cat, die tijdens onze reis bij familie woonde. Omdat we vastzaten in Nieuw-Zeeland, realiseerden we ons dat COVID een zegen was en een kans voor ons om hem het pensioen te geven dat hij verdiende, maar we dachten dat we zijn leven een beetje zouden opfleuren door een hond voor hem te kopen. Met pensioen gaan gaat natuurlijk niet alleen over in je comfortzone blijven!
Terwijl we dagelijks door de Facebook-feed van de belangrijkste dierenopvang in onze regio bladerden, zagen we veel schattige honden, maar pas ongeveer twee weken later verscheen ‘Rose’, en ik herinner me dat ik tegen mijn man schreeuwde: ‘Ze is hier! Dat is ons meisje!’
Toen hij de foto zag, was hij het er volmondig mee eens, en we haastten ons als een gek om haar aan te vragen, biddend dat we niet te laat waren. We reden meer dan een uur om haar op te halen (en kwamen er al snel achter dat autoritten niet haar favoriet waren).
Als je het geluk hebt een reddingsdier in je leven te hebben, weet je dat het kennen van hun oorsprongsverhaal belangrijk is om het dier te begrijpen, maar dat het hen niet definieert.
Het oorsprongsverhaal van Rosa
Het oorsprongsverhaal van Rosa kan een aantal triggers hebben, dus ga voorzichtig door de volgende paragraaf:
Rosa werd de eerste 8 1/2 maand van haar leven in een kleine box gehouden en werd tijdens haar eerste loopsheid gedwongen puppy’s te krijgen. Toen ze werd gered, bevond de vrouw die haar redde zich in een pand dat het onderzocht als een potentiële puppymolen en was daar om enkele andere honden in beslag te nemen toen ze wat geluid uit de box hoorde komen. Binnen vond ze Rosa vastgeketend aan haar twee puppy’s, die ongeveer 2 1/2 maand oud waren. Gelukkig heeft ze ze weggehaald en zijn ze alle drie gaan wonen bij een geweldig stel dat 15 honden verzorgde toen we haar ophaalden. De dame die Rosa fysiek heeft gered hebben we nooit ontmoet, maar haar pleegouders vertelden ons het verhaal. De pleegouders zijn melkveehouders die met specifieke geredde hondenrassen werken om ze op te leiden tot werkhonden, maar bij Rosa wisten ze meteen dat ze een huishond was. Rosa heeft drie maanden in een pleeggezin gezeten omdat ze zo getraumatiseerd was, en helaas werd haar zoon verwilderd en moest hij worden ingeslapen omdat hij te gevaarlijk was om te adopteren. Haar dochter ging naar een leuk gezin, maar dit alles heeft Rosa nog verder getraumatiseerd. Naast de emotionele stress is Rosa blind aan haar linkeroog als gevolg van fysiek trauma. We weten niet wat er precies is gebeurd, maar we weten wel dat ze de meest moedige, vertrouwende en ongelooflijke hond is die we ooit hebben ontmoet.
Rosa kreeg haar naam niet alleen omdat ze voorheen Rose heette, maar omdat we tijdens onze reizen in Ecuador voor een hond hadden gezorgd die Rosa heette, en zij was de vriendelijkste, moederlijke hond die we ooit hadden ontmoet. Toen we Rose ontmoetten, werden we onmiddellijk aan Rosa herinnerd en vonden we dat de verandering van één letter ter ere van Rosa perfect was; haar pleeggezin vertelde dat ze de vriendelijkste hond was die ze ooit hadden ontmoet, ondanks haar hele verleden. Dit was een van de belangrijkste factoren die ertoe bijdroegen dat ze als ‘huishond’ werd bestempeld. Haar aard bleef bestaan vanaf het moment dat we haar ontmoetten en is alleen maar tot bloei gekomen.
Het is het vreemdste gevoel, een afkeer te hebben van de persoon die een dier op die manier kan behandelen, vooral de lieveling die ze is, maar ook wetende dat als deze situatie er niet was geweest, we ons dochtertje niet zouden krijgen. Er zit ook ergens een vreemde dankbaarheid in. Ik weet niet of andere lezers of ouders van reddingsacties weten waar ik het over heb, maar als dat zo is, hoor ik graag van je in de reacties hieronder.
Rosa wist niet hoe ze moest spelen, knuffelen of echt een hond moest zijn toen ze arriveerde. Ze heeft veel ‘spooks’, zoals wij ze noemen. We doen ons best om de zaken luchtig te houden en ons niet door haar geesten te laten definiëren. We beoefenen exposure-therapie en overladen haar met al onze liefde. In de beginperiode heeft ze veel van Baby Cat geleerd (dingen als het spel ‘ik-wil-buiten-nee-ik-wil-binnen’ spelen, beschaamd naar ons kreunen, bij het vuur dutten en vragen om eten op alle uren van de dag). Maar ze was een mama. Het moederinstinct in haar was sterk en tussen de zenuwuitbarstingen door was (en is ze nog steeds) altijd op zoek om voor iemand te zorgen.
Ze heeft begrijpelijkerwijs angstgevoelens en vertoonde tekenen van hondendepressie toen ze voor het eerst bij ons gezin kwam. Ze heeft een ongelooflijk lange weg afgelegd. Ik zou willen zeggen dat dit alles was wat mijn man en ik voor haar hebben gedaan, maar ik zou liegen als ik nu niet de belangrijkste bijdragende factor aan haar genezing zou introduceren…
Hoe Machado zich bij onze familie voegde
We hadden nooit verwacht dat we een huishouden met twee honden zouden worden, totdat we Rosa ongeveer zes maanden hadden. We hadden lang voordat Rosa arriveerde geprobeerd een mensenbaby te krijgen, omdat het plan was dat Baby Cat een diermaatje (Rosa) nodig had, zodat hij niet al te boos zou zijn over een mensenbaby. Maar omdat het langer duurde voordat onze menselijke baby arriveerde, kwamen we erachter dat Rosa eigenlijk degene was die een partner nodig had zodra er een baby arriveerde. Ze hield van haar kat, maar hij was niet echt speels of innemend. We hadden het erover om voor onze hond een hond te kopen, maar geen enkele hond trok echt onze aandacht.
Ongeveer drie weken nadat we erachter kwamen dat ik zwanger was, verscheen hij op de Facebook-pagina van ons districtsraadspond, en opnieuw riep ik onmiddellijk tegen mijn man: ‘Hij is hier! Dit is onze jongen!’
De vriendelijke reus werd bij ons afgeleverd door een geweldige vrouw van de Dierenbescherming die er was geweest voor verwerking toen hij werd binnengebracht. Ze vertelde het weinige dat ze over hem wisten.
Het oorsprongsverhaal van Mac
Zijn oorsprongsverhaal zit vol hiaten. We weten dat hij door het veld van een boer werd aangetroffen en er erg mager uitzag. Waar wij wonen is het helaas niet onwaarschijnlijk dat een boer een wilde hond neerschiet, omdat deze zijn vee zou kunnen verwonden of doden. De boer die Mac zag, merkte echter iets vriendelijks in zijn gedrag en voelde dat hij een verloren huisdier was. Hij veranderde hem in het gemeentelijk pond, en ze adverteerden hem als een verloren hond. Als niemand na 9 dagen een bewijs van eigendom kan tonen, moet hij wettelijk gezien de hond ter adoptie aanbieden. We zagen hem op dag 10 en hij was van ons. We gaan ervan uit dat hij in de steek werd gelaten, nog een trieste realiteit van het plattelandsleven. Veel mensen krijgen honden als puppy, en als ze opgroeien en te moeilijk worden om te voeden of onder controle te houden, gooien ze ze langs de kant van de weg.
Wij noemen Machado (vernoemd naar Rob Machado) onze ‘drag to trash, surfer dude’. Hij is zo relaxed en klaar voor avontuur, als een surfer (mijn man is ook een surfer, dus het zijn gelijkgestemden), en het is alsof hij echt is vergeten wat er met hem is gebeurd. Hij verscheen aan onze deur en liet zijn verleden achter zich, om nooit meer achterom te kijken. Het kostte hem geen tijd om gewend te raken aan het leven bij ons, en hij nam onmiddellijk zijn plek onderaan de keten in, luisterend naar zijn zus Rosa, en vooral naar King Baby Cat.
Het gekste aan de komst van Mac is dat de vrouw die hem heeft afgezet, één blik op Rosa wierp en begon op te warmen. ‘Ik ken haar! Ik ken haar!” zei ze.
Ze pakte meteen haar telefoon en begon door haar album te scrollen. Tot mijn ongeloof liet ze me een foto zien van Rosa als puppy van 8,5 maand oud, naast haar zoon en dochter. Zij was de vrouw die Rosa fysiek heeft gered en haar heeft overgedragen aan de Dierenbescherming omdat ze opvang nodig had (en dat doet het pond niet, daarvoor werken ze samen met externe organisaties). Ze wist tot dat moment niet wat er met Rosa gebeurde, en ze was sprakeloos toen ze zag hoe ver ze was gekomen en hoe gelukkig haar leven nu was.
We hebben voor onze kat een hond gekregen, en voor de hond van onze kat een hond. De pelsbabyfamilie was compleet en het enige dat we hoefden te doen was wachten tot onze mensenbaby arriveerde.
De honden vandaag
Zonder de geschiedenis van Rosa te kennen, zou je haar ontmoeten en gewoon aannemen dat ze eigenzinnig was, en dat vinden we geweldig. Ze heeft het meest fascinerende brein en is hilarisch. Ze heeft geen ruimtelijk inzicht (dankzij blindheid aan één oog) en kan niet huilen (blaft alleen). Mac zingt elk nummer mee en heeft een prachtige stem. Rosa probeert mee te doen, maar dan wordt het een chaos.
Maar Rosa’s angst is bijna verdwenen (als het regent en ze is binnen, of als het onweert, wordt ze nog steeds behoorlijk zenuwachtig, maar dat vinden wij best wel fijn). Mac is voor haar de beste therapiehond ooit geweest, zonder dat hij het wist. Hij is een echte kleine broer. Hij drukt op haar knoppen en maakt haar gek en geeft haar dan een gekke, liefdevolle blik en ze rent naar hem toe en kust hem overal. Hun liefde is het mooiste om te zien.
Beide honden zijn dol op onze dochter: Mac (die zijn bijnaam MacCuddles terecht heeft verdiend) laat haar eindelijk knuffelen (hij was een beetje bang voor haar toen ze te klein was), en Rosa is erg beschermend tegen haar, maar niet zo knuffelig tegen haar. zij – ze neemt haar taak als grote zus/moederhond serieus om haar heen.
De twee zijn grotendeels onafscheidelijk, maar Rosa moest onlangs een paar dagen zonder Mac op de crèche doorbrengen (hij onderging een spoedoperatie aan de buik nadat hij een macadamianoot heel had doorgeslikt, een verhaal voor een andere keer), en het ging ongelooflijk goed met haar. Het was een absolute schat om hun relatie te zien bloeien, en als we zien hoe ze allebei hun brutaliteit bij ons thuis omarmen, voelen we ons elke dag trotse (en soms gefrustreerde) ouders.
Ik ben zo opgewonden om hun reis met je te kunnen delen en je kennis te laten maken met enkele van de leuke en echte elementen van het ouderschap als huisdier, en hopelijk in contact te komen met lezers die soortgelijke ervaringen hebben. Als je overweegt een hond te adopteren, kan ik het niet meer aanbevelen.
