Hoi, ik ben Allison! Lees mijn introductie om meer te weten te komen over mij en mijn drie gemengde honden uit Thailand, Jelly, Lorraina en Manic.
Triggerwaarschuwing: Discussies over vechtende honden
Een van mijn favoriete dingen om te zien is Lorraina die geniet van de zon. Als ze een mens was, zou ze naar het strand gaan en zich insmeren met zonnebrandcrème zodra de zomer begint. Hoewel ik het geweldig vind om Manic en Jelly in de zon te zien liggen, betekent het voor mij meer dat Lorraina helemaal in vrede is.
Weet je, in Thailand hield Lorraina ervan om problemen te veroorzaken. Maar, zoals veel kleine honden met hun “grote hondencomplex”, was de moeilijkheid altijd drie keer zo groot als zijzelf.
De Kleine Vechter (Letterlijk)
In Thailand woog Lorraina ongeveer 25 pond. Sinds ze naar het buitenland verhuisde, is ze iets ronder geworden en weegt ze 29 pond (‘Murica). Hoewel ze iets zwaarder was dan het traditionele gewicht van een kleine hond, was Lorraina nog steeds de kleinste hond in onze omgeving. Nou ja, er was Jackie, een oude, gedeeltelijk blinde toypoedel die een paar huizen verderop woonde, maar hij wist beter dan op zijn leeftijd problemen te veroorzaken.
Omdat ze wat kleiner was, had Lorraina misschien het gevoel dat ze moest laten zien dat ze voor zichzelf kon opkomen als dat nodig was.
Lorraina voelde echter dat ze de wereld aankon, vooral dankzij Bob. Bob was een andere grote hond in de buurt. Toen ze een puppy was, waren zij en Jelly beste vrienden. Helaas gingen ze van BBF’s naar gezworen vijanden. Ze raakten in fysieke gevechten verwikkeld, waarbij ze een paar snijwonden achterlieten. Maar dit was ongewoon, misschien twee keer. Ondanks dat Bob en Jelly elkaar niet mochten, kon Lorraina niet beslissen aan wie ze trouw zou blijven. Ze hield van hen beiden.
Nieuwe buren, grote problemen
Voor de pandemie verhuisde een nieuw stel naar een leegstaand huis hoger op de heuvel. En samen met het stel kwamen er twee honden. Nu, ik hou van honden. Ik ben dol op honden! Maar ik kon deze honden nooit peilen. Ze renden door de buurt, alleen zij tweeën. Ik heb ze nooit met de andere honden zien spelen. Jelly leek op hun hoede voor ze. Bob verafschuwde ze. Maar Lorraina, die de vechtlust in zich had, wilde wat kont schoppen en wat namen aannemen.
Het probleem was dat elke hond minstens drie keer zo groot was als zij. En er waren er twee! Dit feit leek Lorraina niet te deren. Ze moest hen laten weten dat dit haar buurt, en dat moesten ze respecteren.
Spoiler alert: het kon ze niets schelen.
Lorraina werd door die twee aan flarden gescheurd voordat we het gevecht konden beëindigen. Ze had zoveel pijn dat mijn man haar niet naar huis kon dragen. Ze huilde toen ze werd aangeraakt. Het beste wat we konden doen was langzaam met haar terug naar huis lopen. Een reis van 40 voet duurde 25 minuten.
Ik heb foto’s gemaakt van de wonden en heb onze plaatselijke dierenarts gebeld. Lorraina kreeg pijnstillers en antibiotica voorgeschreven. Hoewel de dokter haar had kunnen hechten, wilde ze dat we eerst medicatie probeerden. Dat is het ding met eilandhonden: ze genezen ongelooflijk snel. Daar ben ik dankbaar voor.
Vanwege de pijn en het gevoel van nederlaag bracht Lorraina de daaropvolgende drie dagen door in een hoekje onder een tafel.
Ik had er geen idee van dat ze wraak wilde nemen.
En de grotere problemen begonnen
Na het gevecht dachten we dat Lorraina haar lesje wel geleerd zou hebben en niet meer met vuur zou spelen. Nee hoor. Het gevecht voedde haar haat jegens hen alleen maar. En ze haalde Bob erbij.
Bob woog ongeveer 80 pond en had geen enkele angst. En net als Lorraina vond Bob het niet erg om problemen te veroorzaken. De problemen begonnen ’s ochtends. Lorraina zat bovenaan de trap naar ons huis en staarde naar het huis waar die nieuwe honden woonden. Ze bewoog geen spier, totdat Bob uit haar huis kwam.
Bob zou het signaal geven. Ze keek even om te zien of Lorraina klaar was en rende naar het huis van de nieuwe hond. Lorraina zou van de trap springen en naar het huis rennen. Ze zouden blaffen en blaffen, en de honden bijna uitdagen om uit het huis te komen om te vechten. Mijn man en ik zouden uit het huis rennen om Bob weg te jagen en Lorraina terug naar het huis te leiden. We bestelden online een anti-blafband voor Lorraina, en het werkte… voor een tijdje.
Maar op een dag negeerde Lorraina het gepiep en gevibreerde van de halsband en blafte onophoudelijk naar het huis. Het geblaf zorgde ervoor dat de honden haar opnieuw aanvielen. Bob kwam rennend naar Lorraina’s zijde zodat ze weg kon rennen. En opnieuw kreeg Lorraina antibiotica en pijnstillers en trok ze zich een paar dagen terug in haar hoekje.
Lorraina neemt afscheid van de ring
Dat laatste gevecht waar Lorraina in zat was een paar weken voordat we naar de Verenigde Staten vertrokken. Ik was waakzaam en zorgde ervoor dat ze niet eens in de richting van die andere honden keek. Ik keek ernaar uit om Lorraina eindelijk wat rust te gunnen. Meer dan twee jaar lang was ze gespannen. Ze heeft nog steeds de littekens van die gevechten. Ik wilde gewoon dat ze zich helemaal vredig en veilig zou voelen op haar oude dag. En nu is ze dat eindelijk.
Daarom word ik zo blij als ik haar in de zon zie, helemaal ontspannen.
