Welkom bij de woensdag Dogs of Dogster! Elke woensdag delen we een verhaal van een van onze Dogsters. Deze week gaat over Nicole en haar twee reddingshonden, Mac en Rosa.
Als het aan mij lag, zou ik een dierentuin vol reddingsdieren hebben, maar als je het aan mijn man zou vragen, zou hij zeggen dat ik mijn wens al heb vervuld. Hij heeft niet helemaal ongelijk; het hebben van twee reddingshonden, een reddingskat en een peuter (en een echtgenoot) voelt op sommige dagen zeker als een dierentuin!
Alle grapjes terzijde, omdat we vaak reizen, hebben we de aanschaf van andere dieren uitgesteld, omdat dat het weggaan en het vinden van een oppas iets moeilijker maakt.
Maar een paar weken geleden kreeg de geit van een vriend van mij een drieling, en de runt had moeite om genoeg melk te krijgen. Hij had een gebroken been (zijn moeder stapte er per ongeluk op) en hij was niet in staat zijn broer en zus te verslaan om zich te voeden met zijn blessure, dus vroeg ze of we hem met de hand konden grootbrengen totdat hij er klaar voor was spenen, en ik greep de kans!
Onze dochter noemde de geit Nummit (we kozen ervoor om het Namat te spellen om het meer Sanskriet dan Gibberish te laten klinken), en het kleine mannetje paste er meteen bij vanaf het moment dat we hem thuisbrachten. Er werd zelfs serieus gepraat over het houden van hem, vooral toen we zagen hoeveel hij van zijn hondenvriendjes hield.
Hoe vonden de honden het? Kijk eens!
Mama Rosa?
Rosa is moeder, maar ze kreeg puppy’s tijdens haar eerste loopsheid toen ze zes maanden oud was en bevond zich met hen in een zeer traumatische situatie. Hoewel we soms haar vriendelijke en liefdevolle moederinstinct zien, doet ze me vaker denken aan een overwerkte, overweldigde, uitgeputte moeder die slechts vijf minuten nodig heeft om alleen naar het toilet te gaan. Ze is er om te kijken en de veiligheid van haar broers en zussen te garanderen, maar is geïrriteerd dat de kinderen zich niet zomaar aan de regels houden, zodat ze even kan ontspannen.
Dat veranderde niet toen Namat arriveerde. Ze vond hem schattig, maar ging meteen in de actiemodus, volgde hem en blafte als hij op dingen klom; ze was gestresseerd. Gelukkig uit het oog, uit het hart; zodra ze in het huis was (waar Namat niet mocht), vond ze haar rust.
We hadden Namat vijf weken bij ons en ze ontspande zich zeker bij hem, maar voor het grootste deel was hij een extra verantwoordelijkheid waar ze niet om vroeg, dus ze was er niet echt mee bezig. Ze speelden een beetje samen in de velden, maar het was geen vriendschap tussen soorten die het hart liet smelten. Mak daarentegen…
Mac de vriendelijke reus
Toen Mac bij ons gezin kwam, maakten we duidelijk dat hij onderaan de pikorde stond (wat erger klinkt dan het is; we voeren hem eigenlijk altijd als laatste). We deden dit om onze kat en Rosa op hun gemak te houden, zodat ze niet werden bedreigd door een nieuw iemand die in hun wereld kwam. Omdat Mac zo groot is, is het ook nuttig dat hij begrijpt dat zijn formaat niet in zijn voordeel went.
Maar vanwege zijn zachtaardige karakter was dit sowieso meer een natuurlijke ontwikkeling. Hij accepteerde vol vertrouwen zijn positie als het kleine broertje in het gezin (zelfs voor de kleine kat), en toen onze dochter langskwam, wist hij onmiddellijk dat het zijn rol was om lief te hebben en te beschermen.
Ja, het is nog steeds een hond, en ook nog eens een grote hond, dus vooral nieuwe introducties worden altijd met zorg gedaan. Maar zijn grote, zachte hart zorgt er altijd voor dat hij voor de kleine man zorgt, ook al is hij er geïrriteerd over.
Toen Namat opdook, was Mac geïntrigeerd en klaar om te spelen. Namat was echter nog maar een week oud en had een spalk, dus we moesten toezicht houden op het toneelstuk. Namat was ook een hongerig jongetje en werd sneller verliefd op Mac dan we hadden verwacht, vooral vanwege het bungelende stukje dat aan zijn onderstel hing, waarvan hij dacht dat het misschien een tepel was.
Mac liet hem weten dat het niet een paar keer was, maar altijd beleefd en vriendelijk. Toen de wedstrijden voorbij waren, namen de twee onze buitenbank over. De knuffels waren op sommige dagen te schattig om aan te kunnen (en je begrijpt waarschijnlijk waarom er zoveel discussie was over het permanent verwelkomen van Namat in onze familie).
Honden en geiten
Ik heb niet veel ervaring met honden en geiten, maar op basis van mijn kleine hoeveelheid denk ik dat het veilig is om te zeggen dat geiten in veel opzichten op honden lijken, en dat kinderen heel erg op puppy’s lijken. Ze houden ervan om grenzen uit te dagen en in de problemen te komen, terwijl ze zo schattig zijn dat het moeilijk is om boos te worden. Wat nog wilder is, is dat ze met slechts 1 week oud rennen, springen en in wezen zelfvoorzienend zijn, behalve dat ze flesvoeding nodig hebben. Tegen de leeftijd van vier weken eten ze gras en bladeren en hebben ze heel weinig melk nodig. Het was fascinerend om naar te kijken.
Net als honden zijn geiten zeer sociale wezens. Het was moeilijk omdat Namat dacht dat hij een hond was, maar hij had andere regels dan de honden (meestal als hij het huis binnenkwam). Als we hem zouden houden, zou hij geitenvrienden nodig hebben. Dus van één geit hebben we er waarschijnlijk nog twee nodig, en dan hebben we een kleine kudde, en dat was op dit moment veel te veel voor onze kleine dierentuin. Want als we drie geiten hebben, waarom dan niet ook een paar alpaca’s en een ezel? Waarom niet ook een paar cavia’s? Dan begint de echte dierentuin en zijn wij in de minderheid!
Maar het was heel duidelijk dat honden en geiten vrienden kunnen en zouden zijn als ze de kans krijgen. Mac wil de wilde geiten achtervolgen die op ons terrein komen, maar ik denk dat dit meer een ‘dit is mijn land en ik ben hier om het te beschermen’-sfeer is, terwijl elke vriend die het huis binnenkomt onmiddellijk zijn vriend is.
Heeft u interspecies-vriendschappen bij u thuis die u wilt delen?
Ik kan er geen genoeg van krijgen, dus ik ben altijd zo blij om te zien hoe Mac zich verbindt met andere dieren. Hij is mijn belangrijkste argument voor het koesteren van dieren; hij vindt het geweldig. Maar nu Rosa er onverschillig tegenover staat, houdt ze ons in evenwicht. Ik denk dat zij en mijn man er geheime bijeenkomsten over hebben om Mac en mij onder controle te houden.
Voorlopig is de ‘dierentuin’ dus weer normaal. Maar dezelfde vriend die ons heeft laten helpen met Namat, zorgt voor de opvang van drie puppy’s die langs de kant van de weg zijn gedumpt en geeft ze nu flesvoeding…we moesten vorige week helpen…misschien kunnen we ze mee naar huis nemen?
