Redding van strandhonden overtreft mijlpaal van 7.000 sterilisaties/castratie in Yucatan, Mexico

In het hart van Yucatan, Mexico, ongeveer vijf uur rijden van Cancun, is een kleine boerderij een toevluchtsoord geworden voor honden die wachten op een nieuw leven. Beach Dog Rescue, gerund door Heather en Gil Johnson, is meer dan een typisch asiel; het is een heiligdom. Hier blijven honden totdat ze klaar zijn om naar vertrouwde reddingspartners in New York City en Canada te reizen, waar ze uiteindelijk hun voor altijd gezinnen. In Mexico, waar ruim 16 miljoen honden op straat leven, helpt Beach Dog Rescue de crisis hond voor hond aan te pakken.

De missie van Beach Dog Rescue is duidelijk: sterilisatie en castratie zijn cruciaal om dakloosheid bij huisdieren te beëindigen. “Hoewel we heel graag individuele dieren redden, kunnen we ons niet uit deze crisis redden”, legt Heather Johnson, een van de oprichters van Beach Dog Rescue, uit.

Veel van de dieren waarmee ze werken zijn straathonden of huisdieren waarvan de eigenaren de dierenartskosten niet kunnen betalen. Volgens de Humane Society kunnen een niet-gesteriliseerde vrouwelijke hond en haar nakomelingen in iets meer dan zes jaar ruim 60.000 puppy’s voortbrengen; een poes en haar nakomelingen, nog meer.

De reis voor Heather en Gil begon in 2016 toen ze verhuisden van New Jersey naar Mahahual, een vissersdorpje in Mexico. Terwijl ze 5.000 kilometer door het land reden, werden ze getroffen door de aanblik van dakloze, uitgehongerde honden. Een bijzonder angstaanjagende ontmoeting betrof een skeletachtige hond die rondsnuffelde op hun bouwplaats in Mahahual, hopend op restjes. Heather noemde hem Pinto, en hoewel hij het niet lang overleefde, voedt Pinto’s geheugen hun missie. Elke reddingsactie die ze ondernemen is ter ere van hem.

Hoe de redding van strandhonden begon

Nadat ze in 2003 verwend waren in een all-inclusive resort in Playa del Carmen, dachten Heather en Gil dat het cool zou zijn om ooit in Mexico te wonen, en dus werd het zaadje geplant. Gil was vaak op reis voor zijn werk, en bij elke terugkeer vond hij een nieuwe pleeghond bij hen thuis. Op een keer kwam hij thuis met vier nieuwe honden, wat hem ertoe aanzette te zeggen: ‘Oké genoeg. Geen honden meer. Als we naar Mexico verhuizen, kun je alle honden redden die je wilt.’ Volgens Heather heeft Gil nog nooit zoveel spijt gehad van een uitspraak.

Na jaren van planning verlieten ze hun leven, gezinnen en banen in New Jersey en bouwden een klein huis op een afgelegen stuk strand. Hun doel was rust, stilte en schommelen in hangmatten.

In de VS heeft Heather jarenlang vrijwilligerswerk gedaan bij een reddingsactie in New York, waarbij honden van de dodenlijst in stadsopvangcentra werden gehaald. Elke avond publiceerden de schuilplaatsen een lijst met honden die de volgende ochtend zouden worden geëuthanaseerd. Heather’s taak was om dringende pleegouders/adoptanten op een rij te zetten en er zoveel mogelijk te redden. “Sommige dagen is het ons gelukt. Sommige dagen deden we dat niet. De stress en het verdriet van het ervaren van die wereld opende mijn ogen voor dingen die ik nooit had willen zien”, herinnert Heather zich.

“Het was niet onze bedoeling om een ​​reddingsactie te starten toen we naar Mexico verhuisden. Tijdens een bezoek aan de bouwplaats die ons nieuwe huis zou worden, zag ik een aanblik die alles veranderde. Een hond die zo mager en zo gebroken was dat hij nauwelijks bestond. Hij was een wandelend skelet. Mijn hoofd voelde heet aan en mijn borst brandde toen ik hem zag alsof hij niet echt kon zijn. Ik had nog nooit zo’n magere hond gezien.”

Na wat onderhandelen stond hij toe dat Heather hem ophaalde en naar een dierenarts in een nabijgelegen stad bracht. Het echtpaar woonde nog niet in Mexico, dus moesten ze Pinto achterlaten bij de bouwvakkers met voedsel en medicijnen, in de hoop dat ze konden helpen. Toen ze terugkwamen, ontdekten ze dat Pinto het helaas niet had gered.

‘Wat ik toen nog niet wist, was dat de ontmoeting met hem mij hielp mijn doel in dit leven te vinden. Zijn naam was Pinto. Alles wat ik doe is ter ere van hem.”

In de begindagen van hun tijd in Mexico en de geboorte van Beach Dog Rescue leefden Heather en Gil off-grid, wat betekent dat ze zonne-energie gebruikten en regenwater opvingen om te douchen, en drinkwater moest worden aangevoerd in kannen van 5 gallon. Sommige weken waren gemakkelijker dan andere, maar als het een week lang regende, hadden ze geen stroom en kookten ze bij kaarslicht, sliepen en stonden op met de zon.

“Het had alles te maken met een rustig leven, totdat ik dakloze honden begon te verzamelen. Wij zijn niet opgezet als opvangcentrum. We hadden honden in onze woonkamer, in onze badkamer, in onze wasruimte, op het balkon. Het was chaos en liefde”, legde Heather uit.

De evolutie van Beach Dog Rescue

Heather en Gil verhuisden drie jaar geleden hun leven van hun kleine strandhuis naar een off-grid boerderij in de staat Yucatan. Ze wonen nu in een off-grid, 350 jaar oude haciënda op 50 hectare. Ze hebben een echt toevluchtsoord gebouwd met ruimte voor de honden om rond te dwalen en van het buitenleven te genieten. Er kunnen op elk moment tussen de 25 en 50 honden in het opvangcentrum zijn, wat een groot verschil is met de vier die Gil al die jaren geleden als te veel voelde. Ze hebben ook varkens, schapen en hanen (allemaal reddingsacties).

Ze zijn twee uur verwijderd van de dichtstbijzijnde dierenarts, dus Heather heeft geleerd vaccins toe te dienen en kleine wonden te behandelen om voor hun honden te zorgen.

Sinds 2017 heeft Heather vertrouwde relaties opgebouwd met verschillende Canadese en Amerikaanse reddingsacties. In het begin begeleidde ze persoonlijk honden van Cancun naar New York City of Toronto, waarbij ze soms de nacht doorbracht op het vliegveld om de kosten laag te houden voordat ze de volgende dag terugkeerde naar Mexico.