Veel mensen denken dat een hond van 1 jaar hetzelfde is als een mens van 7 jaar oud. Dat cijfer is een te grote vereenvoudiging en niet helemaal accuraat. Afhankelijk van de grootte van het dier en andere variabelen, een 11-jarige hond zou ongeveer 60 tot 86 jaar oud zijn, afhankelijk van zaken als ras en grootte. Als dat niet in de lijn lijkt te liggen, bedenk dan dat onze hondengenoten een veel kortere levensduur hebben dan wij.
De oudste geregistreerde hond is immers 31 jaar oud.1 Hetzelfde record voor mensen is meer dan 117 jaar oud en blijft groeien.2 Niettemin is leeftijd iets waar we ons gemakkelijk mee kunnen identificeren, waardoor het een nuttige meting is. Misschien kan het u helpen begrijpen waarom uw 1-jarige hond zich als een tiener gedraagt. Dat komt omdat ze dat zijn!
| Maat: | Leeftijd van een 11-jarige hond in menselijke jaren: |
| Klein ras (<20 pond of minder) | 60 jaar |
| Middelgroot ras (21 tot 50 pond) | 65 jaar |
| Groot ras (51 tot 100 pond) | 72 jaar |
| Reusachtig ras (meer dan 100 pond) | 86 jaar |
Bron: Almanac.com
Hoe hondenjaren naar mensenjaren te berekenen
De 7-jaarsberekening werkt niet als je de feiten in ogenschouw neemt. Afhankelijk van het ras zijn honden tussen de 1 en 2 jaar geslachtsrijp. Dat geldt zeker niet voor mensen. Het is ook variabel. We moeten ook rekening houden met het ras. Kleine rassen leven veel langer dan grote. Eén onderzoek concludeerde dat laatstgenoemden sneller verouderen, wat de verschillen in levensduur verklaart.3
Dat betekent dat we geen eenvoudige formule kunnen toepassen om hondenjaren naar mensenjaren te berekenen zonder rekening te houden met de grootte van het dier als onderdeel van de vergelijking. Daarom bestaat er geen lineaire relatie tussen de leeftijd van honden en mensen. In plaats daarvan hebben onderzoekers van de Universiteit van Californië in San Diego een algoritme ontwikkeld dat een nauwkeurigere beoordeling oplevert. Het varieert afhankelijk van de grootte van de hond vanwege het effect op hun levensduur.
Wat is de wetenschap achter honden- en menselijke jaren?
We bespraken de verschillen in levensduur tussen kleine en grote honden. Wetenschappers hebben dit verschil gekwantificeerd als één maand levensverwachting minder voor elke 4,4 kilo lichaamsgewicht.
Er lijkt ook een verband te bestaan met de overexpressie van IGF-1, een groeihormoon bij grote honden in vergelijking met kleine honden. Momenteel wordt hier onderzoek naar gedaan in de hoop een nieuw medicijn te creëren om de levensduur van honden te verlengen.4
Nogmaals, veel dingen beïnvloeden deze omstandigheden, waaronder het DNA van het dier en de bijbehorende eigenschappen, maar ook voeding, gewoonten en andere omgevingsfactoren die bijwerkingen kunnen veroorzaken of onderdrukken. Epigenetica is een nieuw onderzoeksgebied dat fenotypeveranderingen bestudeert waarbij de sequentie van DNA-nucleotiden niet betrokken is. Factoren die de genexpressie beïnvloeden en ervoor zorgen dat organismen met dezelfde genetische sequentie er heel anders uitzien en zich heel anders gedragen, en hoe dit hun gezondheid en levensduur beïnvloedt. Er bestaan veel parameters zonder een directe menselijke vergelijking die de levenskwaliteit van een hond kunnen beïnvloeden, en daarmee ook de levensduur ervan. Verlatingsangst en de daaruit voortvloeiende stress komen onmiddellijk in mijn gedachten.
De andere wildcard betreft inteelt. Mensen hebben de afgelopen 160 jaar selectief hedendaagse hondenrassen gefokt. Dat heeft ervoor gezorgd dat sommige eigenschappen ten goede en ten kwade in het DNA van de dieren zijn vastgelegd. Het kan resulteren in een grotere neiging tot specifieke gezondheidsproblemen die hun levensduur diepgaand kunnen beïnvloeden. Een dramatisch voorbeeld is de populariteit van brachycefale hondenrassen, zoals Franse Bulldogs en Mopshonden.
Door hun korte snuit en grote voorhoofd zien ze er misschien schattig uit, maar deze kenmerken hebben ernstige gevolgen voor de gezondheid, waaronder een verhoogd risico op een zonnesteek, inspanningsintolerantie en brachycephalic obstructive airway syndrome (BOAS). Dat maakt het vergelijken van honden- en mensenjaren nog ingewikkelder. Het stelt zelfs de bestaande algoritmen ter discussie, zonder rekening te houden met het ras.
Het obstakel voor de ontwikkeling van de wetenschap ligt in dit geval bij de data, omdat er veel vragen zijn. Wetenschappers hebben voldoende grote steekproeven nodig om hypothesen te kunnen opstellen en testen, en om specifieke antwoorden te kunnen vinden. Onderzoekers hebben drie primaire bronnen voor deze informatie: veterinaire ziekenhuizen, onderzoeken van rasverenigingen en huisdierenverzekeraars. Dit laatste dekt slechts een fractie van de ruim 83 miljoen honden in de Verenigde Staten.
Daarom kunnen we alleen algemene conclusies trekken, maar kunnen we u geen informatie geven die relevant is voor bepaalde rassen en individuele honden. Bedenk dat deze rekenmachines ook geen rekening houden met de omgevingsfactoren die van invloed kunnen zijn op de leeftijd van een hond en het overeenkomstige cijfer in menselijke jaren.
De levensfasen van een hond
Alle honden doorlopen dezelfde vier levensfasen. De variabiliteit bestaat met de lengte ervan en de andere biologische factoren die hun overspanningen kunnen beïnvloeden. Eenmalige levensgebeurtenissen, zoals sterilisatie of castratie, kunnen ook de levensfasen en levensduur van een dier beïnvloeden. De American Animal Hospital Association (AAHA) erkent vier verschillende stadia met variaties afhankelijk van het ras, waaronder de volgende:
- Pup: Geboorte door groei
- Jong volwassene: Fysieke volwassenheid tussen 6 en 24 maanden oud
- Volwassen volwassene: Volwassen tot in de laatste 25% van de levensduur van het dier
- Senior: Laatste 25% van het leven van de hond
De kwestie van desexing is ook iets om over na te denken. Onderzoek heeft de voor- en nadelen van de procedure blootgelegd die rechtstreeks van invloed kunnen zijn op de levenskwaliteit en levensduur van het dier.
Ze omvatten een verhoogd risico op gewrichtsaandoeningen en sommige vormen van kanker, waarbij de prevalentie varieert per ras. De conclusie is dat het beoordelen van de menselijke leeftijd van een 11-jarige hond genuanceerder is dan we ons misschien realiseren, vooral als het vragen over ziekte en kwaliteit van leven met zich meebrengt.
Levensduur per rasgrootte
| Maat: | Gemiddelde levensduur: |
| Klein ras (<20 pond of minder): | 12–15 jaar |
| Middelgroot ras (21 tot 50 pond): | 10–13 jaar |
| Groot ras (51 tot 100 pond): | 8–12 jaar |
| Reuzenras (meer dan 100 pond): | 8–10 jaar |
Bron: AKC
Sleutelfactoren die het verouderingsproces van de hond beïnvloeden
De grootte van een hond houdt rechtstreeks verband met zijn levensduur, maar zijn genetica, dieet, gewoonten en omgeving spelen ook een zeer belangrijke rol en beïnvloeden zijn levensduur.
Het sociale leven van een hond kan het ouder worden en zijn levensduur rechtstreeks beïnvloeden. Huisdieren die vroeg in hun leven gesocialiseerd zijn, zijn als volwassenen minder angstig. Deze eigenschap leidt vaak tot agressie, wat op zijn beurt kan resulteren in loslaten vanwege ongewenste gedragsproblemen. Deze feiten onderstrepen het belang van de verantwoordelijkheid van de eigenaar voor het welzijn van zijn gezelschapsdieren.
Veel factoren liggen bij de fokkers. Gezondheidsonderzoeken zijn absoluut noodzakelijk om te voorkomen dat negatieve eigenschappen worden doorgegeven aan het nageslacht. De meeste ouderclubs hebben een waslijst aan tests die zij aanbevelen voor het welzijn van de dieren. Individuen die deelnemen aan het CHIC-programma (Orthopedic Foundation for Animals (OFA) Canine Health Information Center) moeten aan specifieke vereisten voor certificering voldoen.
DNA-testen zijn een ander essentieel onderdeel. Honden kunnen mogelijk schadelijke eigenschappen hebben zonder deze visueel te presenteren. Niettemin kunnen ze gezondheidsrisico’s met zich meebrengen als de pups met andere dragers worden gefokt. De andere ongemakkelijke variabele is het fokken van honden met ogenschijnlijk wenselijke eigenschappen die mogelijk de levensduur van een hond kunnen verkorten vanwege gezondheidsproblemen, zoals brachycefale rassen.
Het onderkennen van de rol van de mens in het verouderingsproces van de hond is essentieel. Het begint met verantwoord fokken, maar gaat verder met het bieden van een goede levenskwaliteit. Je hond eindeloos veel lekkers geven tot hij zwaarlijvig wordt, helpt een huisdier niet. Het kan leiden tot een cascade van nadelige gezondheidsproblemen. Andere variabelen zijn onder meer training, socialisatie en mentale stimulatie. Ze kunnen allemaal beïnvloeden hoe goed uw hond ouder wordt.
Conclusie
We kunnen spreken van het menselijke equivalent van een 11-jarige hond, maar deze heeft meerdere invloeden. Het adagium van 7 jaar is jammerlijk simplistisch en houdt geen rekening met de vele factoren die het aantal beïnvloeden, inclusief de levenskwaliteit van uw huisdier. Dit laatste is het allerbelangrijkste. Uiteindelijk verdient uw huisdier het beste wat u kunt bieden voor de vreugde die zij in uw leven brengen.
