Grasparkietje ziet speelgoed als partner

[Britt]

Hallo allemaal!

Ik heb een vervelend probleem en ik weet niet goed hoe ik dit moet oplossen.

2 maanden geleden kocht ik een jong grasparkietje om tam te maken (8 jaar geleden heb ik er ook al eens eentje gehad, geweldig beestje). Nu is hij ondertussen echt wel tam geworden, komt uit zijn kooi om te vliegen en landt dan terug op zijn kooi, zit op mijn vinger, speelt met mijn haar, eet appel op zijn kooi, ... . Nu is het zo dat ik 4 dagen thuis ben om dan 3 dagen naar mijn kot te vertrekken. Zo gaat het elke week. Ik heb mijn moeder gevraagd om Flupke minstens 2 keer per dag los te laten en ermee te spelen en dit heeft ze tot nu toe ook altijd gedaan. Als ik thuis ben ben ik er echt intensief mee bezig: ik haal hem zeker 3x per dag voor meer dan een half uur uit zijn kooi om te spelen.
Vandaag kwam ik thuis en was zijn gedrag echter helemaal veranderd: hij beet in mijn vingers en in mijn neus (echt hard en op een agressieve manier) en later op de avond zag ik dat hij helemaal tegen één van zijn speelgoedjes aangeleund zat. Hij geeft ook eten op op het speelgoedje; dus ik vrees dat hij dat als partner is beginnen zien ( ik heb het er nu uitgehaald).

Ik zou er doodgraag nog een tweede parkietje bijzetten omdat hij zich waarschijnlijk wel eenzaam voelt die drie dagen dat ik weg ben (als ik er 4 dagenlang heel intensief mee bezig ben, en hij ziet mij dan ineens 3 dagen niet meer), maar dit is absoluut niet bespreekbaar met mijn ouders. Is er nog een andere manier om te zorgen dat hij zich tijdens die drie dagen niet eenzaam voelt? Of moet ik hem maar terugbrengen? Ik haat het om hem ongelukkig te zien...

[pixie]

Tja, moeilijk. Toen ik aan het lezen was, dacht ik direct : een vriendje erbij.
Ik ben persoonlijk helemaal geen voorstander van parkietjes alleen, dat is gewoon niet leuk voor ze. Zeker als je een groot gedeelte van de tijd weg bent.

Ik vind een andere oplossing moeilijk te bedenken. Kan je niet nog eens met je ouders praten? Waarom zijn ze er zo op tegen?

[*wendy*]

Ja, ik zie een maatje erbij ook als enige oplossing. Dit parkietje is echt ongelukkig aan het worden, en dat zal niet je bedoeling zijn..

Ik ben ook tegen het houden van een parkietje alleen. Ik heb hier ruim 4jr lang een parkietje alleen gehad, Sky. Sky heeft sinds eind februari een maatje en die is echt zo opgeknapt. Hij is nu echt gelukkig en ik voel mij ontzettend schuldig dat ik hem ruim 4 jaar ongelukkig heb laten zijn (dit was onwetendheid, helaas). Ik heb ook mijn ouders om moeten praten, maar toen Milo er eenmaal was, zagen zij ook in dat dit het beste was. Mijn ouders zeggen bovendien dat zij ook geen 'last' meer hebben van Sky. Toen Sky alleen was, ging hij steeds meer schreeuwen om aandacht (na ongeveer een half jaar-jaar alleen) en dat werd steeds erger. Sinds hij Milo heeft, doet hij dat niet meer. Wellicht een goed argument voor je ouders.

[ankkro]

maar als je je parkietje wilt leren praten is het toch beter om dat eerst te doen voordat je er eentje bij zet???

Ik ben bezig m'n parkiet tam te maken en hoop dat hij gaat praten. Dat zou volgens de meningen die ik gelezen heb moeten kunnen gebeuren tussen de 3 maanden en 2 jaar. Zodra hij praat schijnt het niet meer uit te maken als er nog een parkiet bij zit, hij zou dan toch blijven praten.

Klopt dit verhaal of is het echt lariekoek?

Groetjes,
ankkro

[*wendy*]

Wat is belangrijker? Een gelukkig parkietje of een pratend parkietje?

[Britt]

Hej allemaal!

Bedankt voor de reacties! Ik heb het even aangekeken en zijn gedrag lijkt terug in de goede richting veranderd te zijn. Ik had het bewuste speelgoedje er diezelfde avond nog uitgehaald (toen beet hij me nog) en de volgende ochtend was hij veel minder agressief naar mij toe. Ik denk dat hij mij gewoon drie dagen gemist heeft en een 'vervanger' heeft gezocht in zijn speelgoed. Ik moet ook wel toegeven dat ik misschien iets te 'familiair' met hem omging en dat ik misschien partnergedrag gestimuleerd heb (door 'kusje' te leren geven enzo). Daar ben ik dan onmiddellijk mee gestopt en ben me meer beginnen toeleggen op echt spelen met hem in plaats van knuffelen. Sindsdien bijt hij mij ook niet meer als hij mij drie dagen niet gezien heeft.

Als ik thuis ben houd ik mij héél veel met hem bezig en hij is sinds een paar weken ook regelmatig beginnen 'ja-knikken' (wat er toch op wijst dat hij gelukkig is denk ik). Komt ook véél gemakkelijker uit zijn kooi, omdat hij weet dat er iets leuks gaat gebeuren. Maar gaat er na een halfuurtje ook weer graag terug in.

Sinds een week of twee is hij ook veel nieuwsgieriger geworden naar alles en kan ik hem heel snel dingen aanleren (hij fluit bepaalde dingen na, heeft geleerd om een badje te nemen, hij eet appel, trosgierst, banaan, mandarijn, witloof, sla,... (eigenlijk alles wat ik hem aanbiedt vertrouwt hij nu onmiddellijk) ik speel met hem op tafel met een balletje, hij vliegt naar mij toe als ik "flupke kom" roep,...).

Voorlopig zie ik dus echt wel een gelukkige vogel, gelukkiger dan toen ik meer de nadruk op knuffelen legde ipv op spelen en hoeft er voor mij echt geen maatje bij (mag trouwens ook niet van mijn ouders).