Parkieten-proza

Gestart door Parkieten-Freak, januari 07, 2006, 21:43:30

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Anita1983

#80
KIPPENVEL!!!!  :'(
Echt een prachtig gedicht, Nancy!
Ik vind het echt verschrikkelijk voor jullie.

Nogmaals heel veel sterkte en kracht toegewenst.

Veel liefs,
Anita

@Parakiki, prachtig gedicht voor alle overleden dierbare vogeltjes en hun vriendjes!

Maur@

Almere, 6 februari 2007

Lieve Ivory,

Je bent nu op de regenboogbrug, onderweg naar de dierenhemel
Misschien komen we je ooit nog tegen als wij zelf onze brug betreden
Jouw korte leven hebben wij moeten laten beëindigen vandaag
Je was te ziek om nog verder te vechten, het kon echt niet meer
Je bent nu bij ons Hompeltje, geef hem een dikke kus
En vergeet niet dat we je nu al ontzettend missen
Je kwam twee jaar geleden in ons leven als vriendin van Baby
Je was zo mooi, je kleur gaf je de naam, Ivory
Je had zo een ontzettend eigenzinnig karakter dat we
Je al gauw onze Queen noemden
Je werd ziek, niemand weet wat je had, echt niemand
Alles hebben we gedaan, jij en wij om beter te worden
Het heeft niet mogen baten
Je strijd is voorbij, vrijdag kom je bij ons terug
In een mooie urn en je zal voor altijd een plekje
In ons zicht krijgen.

We zullen je nooit vergeten. Rust in liefde lieve Ivory
We houden ontzettend veel van je.

Idske

Klein lief babbelend verenbaaltje. Rust zacht!

Sara

Nooit heb ik zo'n verdriet gehad.
Nooit heb ik zo'n bijzondere liefde gekend.
Nooit heb ik zo getreurd.
Nooit heb ik me zo alleen gevoeld.

Je was alles voor mij, Pucky.
Je betekende zoveel voor mij.
Niet alleen jij hebt me verlaten,
samen met jou vloog ook mijn geluk en levenslust weg.
Tranen vloeien elke dag.
Hoe is dit toch kunnen gebeuren?
Waarom, Pucky, Waarom toch?

Ik hield van je, ik houd van je en zal altijd van je blijven houden.

Jij maakte een droom van mij waar.
Jij kleurde mijn dag, beurde me op.
Ik was zo trost op jou.
Iedereen die mij kent zal het geweten hebben hoeveel ik van jou hield,
maar niemand die begrijpt, dat dit verdriet mij zo zwaar valt.
Niemand snapt, dat jij echt zo veel voor mij betekent.

Ik ben met dit verlies jou verloren Pucky, maar ook een stukje van mezelf.
Een deeltje van mij identiteit, een lid van mijn gezin.
Je was niet mijn huisdier, je was mijn vriend.
Mijn vrolijk lieverdje, altijd genieten van alle aandacht die je kreeg.

Mijn lieve schat, het doet zo'n pijn jou niet meer bij me te hebben.
Ik zal alle herinneringen aan je blijven koesteren,
voor altijd.


Lieve jongen, ik was zo trots op jou.
Je was bij mij geboren, we leefden samen zij en zij.
Waarom ben je dan niet oud bij mij mogen worden?
Waarom heeft deze vriendschap zo'n vreselijk einde gekregen?
31 Mei zou je 2 jaar geworden zijn, maar je bent er niet meer.
Je hebt me op 11 april al verlaten, maar vooral de manier waarop doet zo'n pijn.
Schuldgevoelens rijken de bovenhand.
Niemand die me kan vertellen waar je bent, wat er met jou gebeurd is.
Hoe dan ook, in m'n hart ben je er nog altijd, ik hoor je stem nog zo vaak in m'n hoofd.
Ik hoor je nog steeds lieve dingen zeggen, ik zie nog steeds voor me hoe vrolijk je met alles speelde.
Ik voel je pootjes nog over mijn arm lopen, ik hoor je nog krijsend aan komen vliegen.
Ik herinner me nog de dag dat ik rennend naar binnen liep, die woensdagochtend dat ik je in het broedblok zag liggen net voordat ik naar school ging.
Zo'n hulpeloos wezentje, maar je groeide op tot een prachtige grasparkietenman.
Ik heb de staartpennen uit je allereerste en tweede rui nog steeds, die vorig jaar pronkten bij het voorblad van m'n schoolagenda.
Zo trots was ik op jou, iedereen moest weten dat jij m'n eigen, kleine lieverd was.
Nu, nu ben je er niet meer. Je hebt nog geen jaar van je nieuwe, grote kooi mogen genieten.
Ik wil maar niet geloven dat jij er echt niet meer bent.
Ik kan het niet begrijpen, de laatste keer dat ik je zag was je nog vrolijk aan het praten in de telefoon.
De dag erna was je kooi leeg, vreselijk leeg.
Ik heb stilaan de moed opgegeven, al blijf ik elke dag in de tuin even staren naar de bomen, in de lucht, hopend dat jij toch aan komt vliegen.

Het ga je goed Pucky, ik zal je nooit vergeten.
Wat er ook gebeurd is, in m'n hart en dromen zal je blijven verder leven als mijn ondeugend maar lief kleintje.

Vele groetjes,
Sara
Vele groetjes van een ex-grasparkietenbaasje (met heimwee) ;-)
Ook een pootje van Zoë en Fenna, mijn keeshondjes

budgie83

#84
Hoi Hoi!

Hierbij even een gedichtje van mij, ik hoop dat jullie het mooi vinden en het herkenbaar voor jullie is.
Ik hoor het wel wat jullie ervan vinden.
groetjes,
Sabrina

Parkietenliefde

Ik ben thuis, waar mijn parkietjes zijn

Ik zie ze zitten en begroet ze, zoals ik elke dag doe als ik thuiskom

Ze kwetteren vrolijk terug, ze zijn duidelijk blij dat ze mij weer zien.

Ik ben thuis, waar mijn parkietjes zijn

Ik voel me bevoorrecht dat ik  ( van ) deze schitterende dieren mag houden

Ze kwetteren vrolijk terug, ze zijn duidelijk blij dat ze mij weer zien

Wat zijn ze toch mooi en wat ben ik ontzettend trots op ze, zo klein en zo dapper

Ik voel me bevoorrecht dat ik ( van ) deze schitterende dieren mag houden

Het is voor mij weer elke dag feest , alleen al om in die mooie kraaloogjes te kijken en te weten dat zij er voor me zijn en ik voor hen.

Wat zijn ze toch mooi en wat ben ik ontzetten trots op ze, zo klein en zo dapper

Ik kan me herinneren dat ze een paar jaar geleden klein en bang bij me kwamen, nu praat de oudste en de jongste is ook al goed tam

Het is voor mij elke dag feest, alleen al om in die mooie kraaloogjes te kijken en te weten dat zij er voor me zijn en ik voor hen

Ik kan mezelf een leven zonder ze me niet meer voorstellen, het maakt me verdrietig als ik er aan denk

Ik kan me herinneren dat ze een paar jaar geleden klein en bang bij me kwamen, nu praat de oudste en de jongste is ook al goed tam

Ik weet zeker dat er een hele sterke band is, ik heb al veel met ze meegemaakt

Ik kan mezelf een leven zonder ze me niet meer voorstellen, het maakt me verdrietig als ik er aan den
k
Ik zie ze zitten en begroet ze,

zoals ik elke dag doe als ik thuiskom

Ik weet zeker dat er een hele sterke band is , ik heb al veel met ze meegemaakt

Parkietenliefde

Topic samengevoegd.
Gr.Sonja.




Caviaplanet

 ;D  Dat heb je heel mooi opgeschreven.
Groetjes
Jolanda  :D

anouk26

Dit is voor Tarzan

mijn pietje is nog niet tam
maar dat kan
speels is ze wel
en snel,dat is ze ook wel

valenta

#87
Tjabie,

Ik weet nog goed dat ik mocht kijken voor een nieuw grasparkietje. Toen ik daar stond zag ik denk ik dertig parkieten voorbij vliegen, maar jij kleine baby, jij sprong eruit. Meteen toen ik zag dat jij de hele boel aan het terroriseren was dacht ik dat is een leuk ondernemend vogeltje voor mij. Zelfs ik stond er van te kijken dat jij je niet liet vangen door de verzorgster, maar uiteindelijk is het gelukt.

Onderweg in de auto heb ik een naam verzonnen Tjabie vond ik een leuke brutale en nieuwsgierige naam. Eenmaal thuis aangekomen heb ik jou in je nieuwe kooi gestopt. Ja het was even wennen natuurlijk dat begreep ik wel. Toen Tjabie na 30 minuten ineens als een gek ging lopen tjielpen wist ik meteen dat ik echt de goeie keus had gemaakt. Ik weet nog goed hoe ik probeerde jou tam te maken. Mijn hand ging een paar keer rustig de kooi in terwijl jij geen blik of bloos gaf. Dat heb ik om de tien minuten herhaald en verdomt, bang was je niet.
De volgende dag heb ik dat nog een keer gedaan totdat ik jou heel zachtjes over jou kleine groene zachte buikje mocht aaien. Ja je liet het toe, ik stond perplex! Het tam maken ging steeds makkelijker en je ging overal mee naar toe. Onder de douche, achter de pc, zelfs als ik aan het eten was, pikte je een hapje mee.

Tjabie is altijd een vrolijke en nieuwsgierige vogel geweest, je wist me iedere dag weer te verbazen om hoe slim je bent, en hoe grappig je bent, en het rare is als ik mij niet goed voelde en ik barste in tranen uit kwam hij altijd bij me zitten het leek wel of hij met de blik in zijn ogen zei, rustig maar, het komt wel weer goed. Je wist me altijd wel weer aan het lachen te maken.

Het doet mij verdomd veel verdriet, dat ik jou nu zo zie. Je bent ziek, ik weet niet wat je hebt. Je plukt jezelf ik weet niet waarom. Waarom kan je niet praten, waarom kan je niet zeggen wat je voelt. Waarom kan je niet zeggen wat je baasje verkeerd doet, zodat jij stopt met plukken.
Helaas is dat niet het enige wat je hebt, je hebt het benauwd. Hoe kan dit? Hoe kan ik dit verminderen? Hoe kan ik zorgen dat het weg gaat? De dierenarts wil dat ik hem met een spuitje ab geef. Maar hij trekt zich van mij terug, hij wil niet meer bij me zitten, hij is bang voor me. Tjabie ik wil je geen pijn doen, ik wil je helpen. Het doet me zoveel pijn, dat je niet bij me wil zijn. Gister keek je me aan, met die kleine kraal oogjes, net of je wilde zeggen waarom doe je dit allemaal. Helaas kan ik je niet vertellen hoe erg ik hier mee zit, en met tegenzin naar mijn werk ga en hoe je in me achterhoofd zit. Ik denk elke minuut van de dag aan je, met de hoop dat als ik thuis kom jij nog op je stok zit. Je was altijd zo blij als ik thuis kwam, maar nu blijf je zitten op je stok met de hoop dat ik niet weer met het gekke spuitje aan kom. Het spijt me tjabie maar het is voor je eigen best wil. Ik wil dat je dat snapt en dat je dat begrijpt.


Ik weet het, er komt een tijd dat jij zal gaan maar ik ga er alles aan doen om jou zolang mogelijk bij mij te houden. Om nog te genieten van jou lieve stemmetje en jou gezelligheid ik heb er alles voor over echt waar. Tjabie ik bid iedere dag voor je, dat je maar weer snel beter mag worden!!