Parkiet wordt maar niet tam!

Gestart door suki de parkiet, januari 13, 2021, 13:39:41

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

suki de parkiet

Onze lieve parkiet, Suki (popje, 5 maanden oud ongv.) wil maar niet bij ons in de buurt komen!
We hebben onze hand altijd in de ochtend in de kooi, met wat trosgierst, en hebben de kooi zo neer gezet dat ze op oog hoogte naast me zit als ik aan mijn bureau zit (had gelezen dat ze heel erg moeten wennen aan hun omgeving,vandaar dat ze zo dicht bij mijn bureau staat). De kooi gaat elke ochtend open en die blijft open tot ik en m'n vriendin weer gaan slapen, toch zit Suki liever binnen!

In de eerste maand wilde Suki nog niks van ons weten en hebben we haar het grootste deel laten wennen aan de omgeving.
De volgende maanden ging het steeds beter en durfde ze steeds meer bij onze hand (in de kooi) te gaan zitten en een beetje pikken aan het trosgierst. Ze durfde nog niet uit een gestrekte hand het gierst te eten, alleen wanneer we het tussen duim en wijsvinger vasthouden.

Daarna zagen we wat vooruitgang, ze kwam vaker de kooi uit om wat rond te fladderen in de kamer, kwam op mijn computer zitten , en ze heeft zelfs 2 keer op onze schouder gezeten. Ook hebben we haar een paar keer op de borst kunnen aanraken tijdens het voeren van trosgierst.

Maar de laatste paar dagen doet ze niks meer met onze hand. Ook komt ze al bijna 1,5e week niet meer uit de kooi. wel heeft ze hernieuwde interesse voor haar speeltjes en speelt ze dag in dag uit daarmee. Het is echt alsof de speeltjes ons vervangen hebben haha, we houden echt heel veel van het beestje maar het zou zo leuk zijn als ze in iedergeval op de schouder durfde te komen zitten

Kleintjes

Je parkietje is in de puberteit - ook vogels kennen die periode ;)
Sommige willen dan niks meer met anderen te maken hebben, zijn rebels, ondeugend(er), of wat ook.

Er zijn parkietjes die er helemaal niet van houden om bij mensen in de buurt te komen, of die niet uit de kooi willen. Je kunt gewoon doorgaan met tam maken, 't zal zich vanzelf uitwijzen of je kleine vriendje interesse heeft of niet.
Pootjes van; Eddie, Neo, en Ezio
Groetjes van ons :). IM: Venus-Gino-Silly-Mini-Gina-Giny-Pino-Kyra-Tolo-Cookie-Charly-Tweety-R2-D2.1-Kruumel-Oli-Sammie-Mozy-BB-8.1-BB-8.2-C-3PO-Pino II-Scotty-Jecky-Amy-Punky-MozyII-Dot-Lemmy
Geheugen problemen; Bij voorbaat excuses

Reiger

Ik heb een soortgelijk verhaal, maar onze parkiet hebben we nog maar 4 weken. Toch heb ik het idee dat veel mensen binnen deze 4 weken hun parkietje al wel tam hebben? We hebben hem handtam gekocht, zo zei de kweker. In de eerste week ging hij inderdaad automatisch braaf op onze vinger zitten. Na die eerste week, dus sinds 3 weken, verroert hij zich nauwelijks nog. Soms kwebbelt hij zachtjes wat (meestal s avond), maar verder zit hij vooral heel stilletjes op zijn stokje en speelt niet. Zijn kooitje staat altijd open maar hij gaat er niet uit. Ik probeer ieder uur minstens 10 minuutjes mijn vinger in de kooi te houden en tegen hem aan te kletsen (als ik thuis ben, dat is vrij vaak). Wel of niet met trosgierst. Er gebeurt dan niets...hij maakt geen geluid en geen beweging. Als ik mijn vinger zachtjes tegen zijn buikje druk, houdt hij zijn poot stijf.

Ik lees overal dat je veel geduld moet hebben, maar het loont zo weinig als hij steeds als een standbeeld in zijn kooitje blijft zitten. Ben ik dan toch ongeduldig of duurt dit inderdaad langer dan je mag verwachten? En moet ik mijn tijd/aandacht (10 min per uur, mits thuis)  intensiveren of juist wat afbouwen omdat hij wellicht nog te onwennig is?

kletskousje

Geduld is het sleutelwoord inderdaad. Ook is het belangrijk dat je de parkiet veel aandacht geeft door tegen hem te praten zodat hij vertrouwd met je wordt. Misschien heeft hij wat meer tijd nodig . Ik herken deze verhalen ook van mijn parkietjes. De eerste die ik had was vrij makkelijk en snel tam en praatte de oren van je hoofd. Toen hij overleed besloten we weer een parkietje te nemen maar deze reageerde net als jouw parkietje. Bleef stokstijf zitten maar kwam wel af en toe op mijn hand zitten. Voor de rest zat er geen "leven" in. Hij werd zelfs een beetje ziek en toen heb ik besloten er heel snel een 2e parkietje bij te zetten. Binnen een paar minuten toen zij haar vriendinnetje zag werd het opeens een parkiet zoals die hoort te zijn. Vol leven, vrolijk en superblij. Ze was dus duidelijk eenzaam, ondanks alle aandacht. Later kwamen we er achter dat het 2 popjes waren wat in de regel meestal niet goed lijkt te gaan. We zijn nu inmiddels 2.5 jaar verder en ondanks gekibbel en af en toe ruzie zij de meiden onafscheidelijk. Het zou heel goed kunnen dat jouw parkietje zich ondanks jouw aandacht toch wat eenzaam voelt. Wellicht een idee om er 1 bij te zetten? En ja, de kans is er dat ze meer op elkaar gericht gaan zijn maar voor mij was het 't dubbel en dwars waard. Het is zo leuk te zien hoe 2 parkietjes met elkaar om gaan.