Overleden parkiet en de overgebleven parkiet

Gestart door Mieskoek, juli 11, 2017, 23:39:27

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Mieskoek

Hey hey,

Even mijn hart luchten..

Op 07-07-2017 is na 7,5 jaar mijn steun en toeverlaat Punky in mijn handen ingeslapen en overleden.
Punky was als baby aan mijn zijde vanaf 26/01/2010. Nu heb ik het moeilijke besluit genomen om hem na veel behandelingen, medicijnen, stressmomenten en waarschijnlijk pijn, in te laten slapen.
Een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb moeten nemen. Elk huisdier wordt deel van je familie en het geeft dan ook intens veel verdriet om je beestje te zien lijden, maar al helemaal om hem te zien gaan.
Punky zijn karakter was in en in goedheid. Nooit heb ik een vogeltje gehad die zo intens lief en tam was. Een prachtig, eigen karakter. Dat maakt het natuurlijk moeilijker.

Ik denk dat velen onderschatten hoe goed een dier aanvoelt dat jij hem nodig hebt. Punky was een kroelkont. En wilde het liefst de hele dag bij je zijn, kusjes geven, samen eten en al pratend tegen je aan kruipen. In zijn hypere momenten ging hij op avontuur en vond ik hem na een dag werken in een kast, tussen de dekens of op een vensterbank.

Punky ligt nu begraven naast Zazoe. Ik lig lichtelijk overhoop, maar het komt wel goed. Het verdriet zal nog wel even aanhouden. Onderschat dit nooit. De band die je met elkaar hebt is echt.. onvoorwaardelijk.

Waar ik nu vooral mee zit is het volgende: Ik ben de dag van het inslapen zoveel bezig geweest met handelen (auto regelen, belletjes plegen etc.) en het bezoek zelf vloog ook voorbij dat ik helemaal geen 'afscheidsmoment' heb gehad met Punky. Ik was zo overstuur en in tranen dat ik er voordat hij narcose middel toegediend kreeg niet even gedacht heb om hem nog even te kroelen. Voor mijn gevoel verdiende hij dat gewoon na 7,5 jaar vriendschap. En voor mij een waardige afsluiting. Heeft iemand dit ook meegemaakt? Misschien tips?

Nu nog een vraag: Ik heb een jongere parkiet, Ukkie van bijna 2 jaar. Hij is ONTZETTEND energiek. Alles wat glimt, reflecteert of spiegelt is voor hem fantastisch. Helaas ziet hij mij eerder als klimboom op zijn weg naar een speeltje dan maatje of vriend. Ik heb sommige spiegels e.d. al af proberen te dekken omdat ik weet dat het parkieten minder tam maakt. Heeft iemand tips om een parkiet op deze leeftijd meer aan het baasje te laten hechten? Buiten het feit dat wat gekwetter op de achtergrond wel gezellig is, zou ik meer interactie en genegenheid met mijn huisdier willen. (Punky was ontzettend tam en zocht mij zo vaak mogelijk op om te kroelen, spelen, mee-eten etc.).

Erg lang verhaal! Wellicht kan iemand mij wat verder helpen.


Sara

Beste Mieskoek

Al is zo'n verlies en hoe je ermee omgaat natuurlijk heel persoonlijk, toch begrijp ik heel goed wat je moet doormaken. Mijn beste maatje, mijn zelfgekweekte parkietenvriendje, is ooit weggevlogen toen ik niet thuis was en een ander gezinslid de kooi buiten had gezet. Ik ben wekenlang met zijn belletje door het dorp gefietst en had een vermistfoto online gezet, maar ik heb hem nooit meer teruggevonden. Ook ik kon toen dus geen afscheid nemen. De tips die ik je daarover kan geven zijn eigenlijk alleen; doe wat jij denkt dat je moet doen om het te verwerken. Voor mij was het te pijnlijk om meteen zijn spullen op te ruimen of door foto's van mijn parkietje te bladeren, maar mij hielp het om te schrijven over hoe hard ik hem miste. Een andere manier van verwerken kan zijn dat je zijn afscheidsplekje decoreert. Het is moeilijk om er tips over te geven, jij moet aanvoelen wat voor jou werkt.

Over Ukkie: Er wordt inderdaad afgeraden om glimmende voorwerpen te voorzien als speelgoed voor parkieten. De meningen zijn erover verdeeld, maar als ze hun glimmend speeltje of spiegeltje duidelijk zien als maatje door het te voeren of er hele dagen tegen te kletsen, dan is dit eerder ongezond gedrag en kan je het best weghalen. Je kan de band versterken door de stappen van het tam maken opnieuw te doorlopen, zoals wat lekkers geven uit je hand en er lief tegen praten telkens je in de buurt bent. Alles in het creëren van de band komt er vooral op neer dat je vooral veel tijd met je parkietenvriendje spendeert. Of hij even hecht zal worden als Punky, dat kan natuurlijk niemand zeggen. Zoals je zegt: ze hebben elk hun eigen karakter. Toen mijn zelfgekweekte parkietje Pucky weg was gevlogen had ik na een tijd opnieuw een nestje met zijn ouders en daar kwam opnieuw één mannetje uit. Net als Pucky werd ook hij heel tam en leerde ook hij praten, maar mijn band met hem is nooit hetzelfde en nooit zo hecht geweest als met Pucky. Ik heb daaruit geleerd dat je, als je ooit de kans hebt om zo'n geweldige band te hebben met eender welk wezen, je deze verwachtingen niet mag projecteren op zijn opvolger. Elk wezen is anders en al is de vriendschap met je volgende parkietje minder sterk, toch heeft dit parkietje zijn eigen leuke karakter. We hebben gewoon allebei het geluk gehad om zo'n unieke soulmate gekend te hebben en dat moeten we koesteren.  :)

Vele groetjes,

Sara
Vele groetjes van een ex-grasparkietenbaasje (met heimwee) ;-)
Ook een pootje van Zoë en Fenna, mijn keeshondjes

Mieskoek

Hey Sara,

Bedankt voor je uitgebreide post. Het is inderdaad ook lastig om het voor een ander in te vullen.
Hetgeen waar ik het meeste mee zit is dat ik op het moment vlak voor de euthanasie niet heb gedacht aan het afscheid nemen van Punky zelf. De arts deed het zo snel en ik lag zo overhoop met emoties dat ik er thuis pas achterkwam dat ik hem niet nog even vastgehouden heb. Het zal met de tijd wel overgaan, maar voor nu speelt er nog schuldgevoel. Punky is begraven in de tuin, dat doet altijd goed.

Wat betreft Ukkie: ik heb zoveel mogelijk spiegels afgeplakt. Ook zijn glimmende speeltjes zal ik afplakken of even weghalen. Gelukkig is het vakantie en ben ik veel thuis! En wie weet neem ik over een tijdje weer een jong maatje in huis waar hij na een tijdje mee kan spelen.