Tam Maken

[Mila]

Hallo allemaal,

Zoals ik al eerder verteld heb in een ander topic is Elvis aan de antibiotica omdat hij een infectie in zijn hielgewricht heeft.

We moeten de antibiotica direct toedienen, dus we moeten hem pakken en het in zijn snavel doen.
Elvis is hier absoluut niet van gediend en is nu erg bang voor onze handen aan het worden (hij was nog niet tam)

Heeft iemand hier misschien ervaring mee?
Zal Elvis na de behandeling nog tam kunnen worden?

Ik blijf wel lief met hem praten, maar hij vindt mij op het moment in ieder geval alles behalve aardig...

groetjes
Mila

[Safrena]

Hey Mila

Het is heel goed van je dat je steeds rustig tegen je parkietje blijft praten.
Geef je parkietje ook steeds een kleine beloning na de medicijnen zodat je parkietje weet dat handen ook positief kunnen zijn
Na de behandeling zul je opnieuw het vertrouwen moeten verdienen van je parkietje maar weet zeker als je nu je parkietje beloond en lief tegen hem praat dat dit weer goed komt

Toen mijn meisje antibioticum nemen, moest ik haar ook steeds in mijn handen pakken om het in haar bekje te spuiten en daarna beloonde ik haar met iets gezond lekkers
zij was toen ook nog niet zo tam. Na de behandeling en met heel veel geduld is zij me ook weer gaan vertrouwen en nu is ze supertam.
het enige wat echt heel lang geduurd heeft is dat ik haar koppie mocht aaien

vele groetjes

[Chantalleke]

Hey Mila,

Ook wij hebben thuis ervaring met het fenomeen een nog niet zo tam parkietje medicijntjes moeten geven. Billy was 9 weekjes toen de kuur begon en die heeft 4 weken geduurd. Het heeft heel erg lang geduurd voordat ze ons weer durfde te vertrouwen.

Ik heb echt uren doorgebracht op mijn kieën voor de kooi om tegen haar te praten. Ze kan soms nog steeds wat schrikachtig reageren als we een onverwachte beweging met onze hand maken. Maar verder...je zou haar moeten zien. Ze zit graag bij ons (op ons hoofd of in onze nek) en zegt dan steeds 'kusje kusje' Ze geeft ook echt al snavelkusjes. We mogen haar niet aaien, net als onze Sjefke (die hadden we al bijna 3 jaar toen hij zijn medicijntjes kreeg) Maar voor een parkietje van 4,5 maand oud is ze goed tam. Ze laat zich alleen niet gemakkelijk terug de kooi in zetten, maar dat is volgens mij gewoon de pubertijd  

Met heel veel liefde en geduld komt het echt allemaal weer goed hoor Mila!
Succes
Chantal

[Mila]

Ik hoop het. Elvis is nu doodsbang voor mijn handen.
En iets lekkers geven na de antibiotica is ook nog niet echt een optie omdat hij nog niet echt heeft geleerd hoe lekker fruit of trosgierst is. Dus dat vindt hij echt niet interessant.

[Chantalleke]

Ha Mila,

Billy lustte ook nog niet zo veel hoor! Een beetje trosgierst wel, maar daar hield het toen ook echt mee op. Ze is in het begin best wel bang geweest voor onze handen. Maar de moed niet opgeven hoor!! We bleven tegen haar praten en onze handen in de kooi doen. Alleen je hand naar binnen steken en verder helemaal niks doen behalve gewoon zachtjes praten Zo ziet Elvis dat die hand niet altijd vervelend voor hem is. Je zult echt geduld met hem moeten hebben om hem weer opnieuw vertrouwen te laten krijgen in jou, maar dat komt vanzelf, echt waar!
Bij ons vertrouwde Billy ons pas weer een klein beetje na 3 weken medicijnen. Toen had ze door dat ze zich door de medicijnen beter ging voelen en werkte ze ook volledig mee met het innemen van de antibiotica. Pas nadat we helemaal klaar waren met de kuur vertrouwde ze ons weer voor 100% (omdat we haar toen niet meer hoefde vast te pakken) Nu komt ze uit zichzelf op onze handen, hoofd en schouders zitten. Alleen wil ze niet geaaid worden door een vinger. Wel kroelt ze graag met neuzen..hahaha Ze schrikt nog steeds als je een voor haar onverwachte beweging met je hand maakt, dan vliegt ze even snel weg.

Geef het wat tijd Mila, dan komt het (over een tijdje) echt weer helemaal goed!
Groetjes,
Chantal

[Parkieten-Freak]

Recentelijk is over dit onderwerp ook geschreven:
http://forum.parkietenweb.nl/index.php?sho...434&#entry16434

[Mila]

Hoi Chantalleke,

Ik ben blij om te horen dat Billy wel gezellig bij je komt zitten.
Het lijkt me zo gezellig als Elvis dat ook doet.

Vanmorgen was het weer een hele strijd, maar nog maar 2 dagen en dan is het klaar. Elvis z'n pootje ziet er een stuk beter uit en daar doen we het uiteindelijk toch allemaal voor!!!

Per ongeluk landde hij gister tijdens het vangen op mijn vinger en bleef toen ook echt parmantig zitten. Het is natuurlijk niet helemaal de manier, maar ik vond het wel leuk... dit was wel de eerste keer dat hij echt op mijn vinger ging zitten...

Ik moet gewoon geduld hebben. Eerst de antibiotica afmaken en dan zien we wel weer verder.

groetjes
Mila

[Chantalleke]

Hoi Mila,

Ja het is echt heerlijk om twee van die kroelkippies in huis te hebben (nou ja eigenlijk 3, maar de 3e is een konijn, en die hoort niet op dit forum thuis   )

Heel goed dat Elvis op je vinger heeft gezeten. Bij Billy ging dat in het begin ook meer per ongeluk dan dat ze het bewust deed. Heel grappig om te zien hoe ze dan zat, helemaal rechtop en goed om zich heen te kijken. Net alsof ze wilde zeggen 'Kijk mij dit eens goed doen' :lol:  Als Elvis dat nog eens doet moet je hem echt prijzen, overdreven enthousiast zeggen 'Dat doe jij goed! Zo ben je lief' (Maakt niet veel uit wat je zegt, als hij maar ziet dat je blij bent) Billy is namelijk dol op dat soort complimentjes en is daardoor supergemotiveerd om dingen te doen waardoor wij zo blij tegen haar praten   Uiteraard is de trosgierst die ze dan soms als beloning krijgt nog beter  

Wij zijn ook bewust niet druk in de weer geweest met een poging om Billy tam te krijgen terwijl we nog medicijntjes moesten geven. Tuurlijk kreeg ze haar aandacht wel! Lekker kletsen en zo, maar verder lieten we haar een beetje met rust. Het was voor ons zelf toch alleen maar frustrerend om te zien hoe ze dan in een bang vogeltje veranderde en daarna stilletjes in een hoekje wegdook. Na de 4 weken durende antibioticakuur is ze eigenlijk enorm snel heel tam geworden. Ze zegt al 'Kusje kusje' en geeft ook snavelkusjes. :rolleyes: Kortom, ik weet zeker dat het met jouw Elvis ook helemaal goed zal komen!!

Groetjes,
Chantal