Luka is naar de regenboogbrug

[Sara]

Vandaag is Luka op 5-jarige leeftijd heengegaan. Nu blijft enkel Noah nog verdwaasd achter in de vollière, niet helemaal begrijpend waar Luka naar toe is, denk ik. Ze roept nu al een uur en ik ben radeloos, dit doet echt pijn.
De vraag komt natuurlijk om de hoek kijken nu... Wat moet ik doen? Timo woont binnen maar mijn mama wil hem al lang uit het huis omdat ik allergisch ben voor grasparkieten. Noah blijft nu alleen nog buiten achter... Moet ik moeder (Noah) en zoon (Timo) herenigen? Maar Timo is een mensenparkietje, hij stelt geen contact met andere parkietjes op prijs... Een nieuwe vriendje nemen voor Noah is ook geen optie, dat mag niet van mama en zou een vicieuze cirkel zijn lijkt het. Noah is intussen ook 5 jaar en dus niet meer van de jongsten.
Ik weet even niet meer wat ik moet doen... Noahs geroep is hartverscheurend...  

Rust in vrede Luka, en doe al mijn gevleugelde vriendjes die ik intussen al heb moeten afgeven de groetjes bij de regenboogbrug.   Ooit zie ik jullie daar allemaal terug...

Sara

[hillie]

Sterkte met het verlies van Luka

Ik zou zeggen volg je hart dan doet je het altijd goed.

[Gerja]

Sterkte.

[Lovesbudgies]

Wat een verschrikkelijk nieuws Sara, en dit is inderdaad even geen makkelijke situatie...

Ik denk niet dat Noah alleen kan blijven, maar Timo wordt waarschijnlijk niet echt gelukkig in de volière,
misschien moet je het het eens proberen, die twee samen in de volière, maar ik denk dat dat pas volgende
zomer weer kan want de temperatuur daalt al snel.

[Moppers]

Jeetje meis, wat naar. Heel veel sterkte.

Tja, dat is inderdaad een situatie waar niet 1-2-3 een oplossing voor te bedenken is. Kunnen Noah en Timo elkaar wel zien?
Misschien dat je Noah voorlopig even een spiegeltje kan geven, zodat hij het idee heeft dat hij toch een soortgenootje heeft (tenzij hij daar aggressief of juist ongelukkig van wordt).

[Sara]

Dankjullie voor de reacties, ik heb wat spiegeltjes in de vollière hangen maar ze lijkt het niet echt iets te vinden (misschien komt dat nog). Noah roept nog altijd vaak door de dag, en ik ben aan het proberen om haar met mensenaandacht wat gelukkiger te maken. Noah had het nooit voor mensen, maar de laatste dagen heb ik haar extra aandacht gegeven en haar vertrouwen zover gewonnen dat ze uit mijn hand komt eten. Misschien is het een voorlopige oplossing om haar zoveel mogelijk op te beuren met de aandacht die ik kan geven, en als het echt warm is kan Timo zijn kooi langs haar staan... Zo kijk ik het nog wel even aan. De eerste dag wou ze niet eten maar dat doet ze gelukkig intussen ook wel weer (uit mijn hand zelfs dus...).

Vele groetjes,
Sara