Deuntje dilemma

[Moppers]

Ik heb een tijdje zitten twijfelen of ik er een topic over zou maken, ik weet ook niet wat ik ervan verwacht, misschien helpt het om het met jullie te delen, misschien heeft iemand gouden advies, maar hier is mijn dilemma.

Deuntje wordt oud. Dat wordt ze al een tijdje, zo heeft ze al wat langer minder energie, wil ze bijna nooit meer losvliegen, heeft ze een vetbultje op haar borst. Er zijn 3 dingen die haar leven de moeite waard maken: haar mannetje Binky, badderen, en het feit dat ze de baas is in de voliere. Die dingen zijn erg belangrijk voor haar. Tussen haar en Binky gaat het nog steeds goed, badderen vindt ze nog steeds heerlijk, maar het de baas zijn, dat wordt steeds sneller steeds minder. Ik zie dat dat haar absoluut geen goed doet. De twee (mannelijke) valkjes in de voliere merken het en proberen haar steeds meer uit. Meestal winnen zij. Deuntje is daardoor telkens ontzettend in de war. Ook doet het haar fysiek geen goed, want tijdens een kibbelbui waarin ze probeert aan te tonen dat zij de baas is, gebruikt ze veel energie. Als ze dan uiteindelijk toe moet geven is ze uitgeput. Soms dwarrelt ze ook naar beneden omdat ze zichzelf niet meer vast kan houden aan de tralies, of omdat een van de valkjes naar een pootje uithaalt, zij die wegtrekt en zo haar evenwicht verliest. Vervolgens zit ze een kwartier onderin de voliere weer op krachten te komen, ontdaan door het verliezen van het bekvechten. Ook zijn haar vleugelpennen behoorlijk aan het rafelen, omdat de valkjes er af en toe grip op krijgen.
Een half jaar geleden was een protesterend tetje vaak nog genoeg.

Ik vind het een erg lastige situatie. Ze is niet ziek. Maar wanneer overschrijdt ze de grens van een parkietwaardig bestaan? Ik wil niet dat ik een depressief diertje krijg. Ik heb dat een keer meegemaakt met een gerbiltje, die bleek toen ik terugkwam van vakantie uit depressiviteit haar pootjes aan te knagen. De volgende dag heb ik haar dan ook in laten slapen. Maar ik wil niet dat het zover moet komen bij Deuntje, dat ze dat mee moet maken. Maar waar ligt de grens....?
Het scheiden van de grasjes en de valkjes in de voliere is geen optie. Een van de twee soorten moet dan uit de voliere gehaald worden, en dat zullen ze geen val allen kunnen accepteren. Voor Binky en vooral Deuntje zal het alleen nog meer stress betekenen, en in een kooi verder moeten leven terwijl ze al 2 jaar in de voliere wonen, nee. Voor de valkjes, die beiden erg stressgevoelig zijn, zal het een hel zijn om alleen in een kooi te moeten gaan wonen (ze kunnen niet met elkaar overweg, in de voliere hebben ze genoeg ruimte).

Ik hou Deuntje heel goed in de gaten. Enkele keren zag ik Deuntje zo afgebekt worden (sorry, ik kan even niet op een net woord daarvoor komen) dat de tranen me in de ogen sprongen. Telkens dacht ik 'dit is het, morgen ga ik naar de dierenarts', maar telkens keek ik het nog even aan. En de volgende dag zat ze dan weer heerlijk te kroelen met Binky.

De situatie is een weegschaal. Aan de ene kant de positieve dingen, aan de andere kant de negatieve dingen. Het is alleen heel erg lastig om te zien wanneer de negatieve dingen zwaarder gaan wegen.

[Chicowen]

Heel lastig, het is vreselijk om Deuntje zo te moeten zien.
Mijn eerste gedachte was inderdaad om Deuntje en Binky dan samen ergens apart te zetten, maar je geeft aan dat dit geen optie is. En is een tweede voliere een optie? Dan zouden ze allemaal voldoende ruimte hebben.

Iets anders kan ik momenteel ook niet bedenken, maar naar mijn idee is depressiviteit iets om op te lossen en ik zou zelf de oplossing zoeken in het in laten slapen van Deuntje. In ieder geval niet voordat al het nodige (en mogelijke, maar ook parkietwaardige) uitgeprobeerd is.

Veel sterkte in ieder geval, want het is vreselijk om één van je schatjes zo te moeten zien.

Liefs!

[Parkieten-Freak]

Dit is inderdaad een moeilijk probleem.
Op zich is het een natuurlijk gegeven dat een wat ouder dier op een gegeven moment de grip verliest op het leiderschap van de groep. Op dit moment verzet Deuntje zich nog, maar ik denk dat dit een kwestie van tijd is. Deuntje zal er heel langzaam aan moeten gaan wennen dat ze geen baas meer is in de voliere.
Voor haar ontstaat een nieuwe situatie en die moet ze eerst accepteren. Op dit moment doet ze dat nog niet, ze verzet zich nog te hevig.
Voor jou Ingrid is het heel naar en ontzettend verdrietig om te zien hoe ze nu "aan de kant gezet" wordt door de valken.

Zodra er tussen de vogels definitief een nieuwe rangorde is ontstaan, zal Deuntje zich vermoedelijk toch wel weer in haar nieuwe rol gaan schikken. Niet meer als baas in de volière, maar ze heeft nog andere interesses en die zijn ook belangrijk.
Zolang Deuntje geniet van haar ventje Binky, van jouw aandacht en plezier heeft in andere zaken als eten en badderen, dan zou ik zeker niet ingrijpen. Een vogel die nog kan genieten van aandacht en knuffelen, is in mijn ogen niet depressief.
Het verliezen van de "macht" in de volière is niet leuk voor haar, maar het betekent niet automatisch dat hierdoor ook haar levensgeluk verloren gaat.

Een ander geval wordt het als de valken Deuntje echt gaan pesten of terroriseren. Dan zul je -hoe moeilijk het ook is- toch in moeten gaan grijpen.
Als je de grootste "pestkop" op heterdaad betrapt kun je het volgende doen:
Haal de pestkop zonder enige vorm van aandacht bij wijze van straf uit de volière, zet hem/haar even in een aparte kooi en zet die kooi een kwartier in een aparte kamer. Daarna zet je de pestkop weer terug in de volière.
Als je dit een paar keer doet, valt het kwartje mogelijk bij de valk en zal het pesten mogelijk verminderen/stoppen.
Voorwaarde is wel dat je dit onmiddellijk doet als je ziet dat de pestkop bezig is, en niet een kwartier later.
De pestkop moet de link kunnen (gaan) leggen tussen zijn negatieve gedrag en de daarop volgende straf.

Veel sterkte Ingrid!

[Moppers]

Even een update van hoe het nu met Deuntje gaat.
Ik had erg veel aan de comment van Anneke:

Voor haar ontstaat een nieuwe situatie en die moet ze eerst accepteren.

Ik kan wel overal en altijd willen ingrijpen, bij ziekte is dat ook puur logisch, maar hier moest ik het gewoon aan henzelf overlaten. Erg moeilijk, maar ik heb er erg mijn best op gedaan. Inmiddels gaat het af en toe wat beter. Er zijn duidelijk minder strubbelingen en aanvaringen. Als die er wel zijn, dan verliest Deuntje 9 van de 10 keer. Heel af en toe, als ze iets écht niet wil, dan is 1 felle tet genoeg, en wordt ze in haar waarde gelaten.
Wat eten betreft, Deuntje heeft besloten dat ze gewoon wacht tot de rest klaar is. Vroeger zaten ze met zijn vieren tegelijk te eten, dat ging prima. Deuntje blijft nu gewoon vanaf een stokje toekijken en als de valkjes klaar zijn, dan gaat zij zitten smikkelen.

Ik zou er dolgraag nog een voliere bij hebben, maar daar is momenteel geen ruimte voor, en ik heb er het geld niet voor. Euthanasie en crematie van mijn konijntje vorige week hakte flink in het budget wat ik eigenlijk momenteel al niet heb.
Het even uit de kooi halen zou bij Schumi wel lukken. Hij stapt makkelijk op. Maar bij hem is het zelden nodig, even boos aankijken en vervolgens volledig negeren heeft daarnaast een zeer goed effect op hem. Omikron daarentegen, de enige manier om hem ergens te krijgen als hij het zelf niet wil is vastpakken. Door trauma voor mijn tijd durft hij niet op handen of vingers te zitten. Vastpakken is veel te veel stress, ook voor de andere vogeltjes (1 vogel in paniek = alle vogels in paniek), het staat ook niet in verhouding met de stress die Deuntje heeft als Omikron een keer tegen haar tekeer gaat.

Voorlopig kijk ik dus hoe het nu verder gaat. Ze kan nog steeds genieten (je zou haar moeten zien, telkens als ik 's ochtends het badje in de voliere zet, feest!). Ze wil niet meer buiten de voliere vliegen, maar als ik 80 ben wil ik vast ook geen flink stuk gaan fietsen.