Parkieten wegdoen? Dilemma, dilemma...

[Sara]

Ik weet niet goed hoe ik het hier moet zeggen.. Maar de titel zegt het ongeveer zelf al.
Met een bedroefd hart probeer ik hier zo goed mogelijk uit te leggen wat er hier aan de hand is..
Misschien weten sommigen van jullie het nog; ik heb 4 grasparkieten in een buitenvollière en één parkietje binnen. Voor diegenen die niet weten hoe het zit, zet ik hier even neer hoe ik aan mijn 5 parkieten kom:

Ietsje meer dan twee jaar geleden ben ik begonnen met één parkiet;
Arno, hij was mijn knuffeldier en ik was erg gehecht aan hem.
Ik wou na een tijdje graag een vriendje voor hem.
Dat werd dus Noah, waarbij de verkoper zei dat het een mannetje was.
Noah en Arno werden na een tijdje een hecht stel.
Mijn kennis over parkieten was nog niet zo groot toen, maar daarna gezien
vonden we dat ik beter een vrouwtje had genomen voor Arno omdat
ik -als de tijd en de kennis er was- wel eens een parkietennestje wilde.
Om deze reden heeft mijn broer dus een parkietenvollière
in elkaar geknutseld, en hebben we toen twee parkietenpopjes erbij gehaald,
ik wilde geen oneven aantal en ik had er toen dus 4.
Als ik de verkopers moest geloven, waren dus Arno en Noah twee mannetjes,
en de twee nieuwe parkietjes Luka en Pina twee popjes.
De parkietenvollière was er, dus de 4 parkieten konden in de vollière.
Arno en Noah waren een stel en Pina en Luka werden al snel ook een stel.
Beide stellen konden niet echt goed met mekaar overweg,
maar omdat het nooit tot echt hevige ruzies kwam bleven ze gewoon samen.
Ik snapte toen niet waarom de twee mannetjes een stel vormden
en de twee popjes, later snapte ik dit dus wel.
In november gebeurde dan het onverwachte,
ik kwam van school en trof Arno dood aan in de vollière.
Ik had hem toen 4 maanden, en ik was en ben er enorm van aangeslagen.
Noah treurde er ook zichtbaar om, ze kon niet goed met Pina en Luka opschieten,
en het was echt een verdrietig gezicht om haar zo eenzaam te zien treuren.
Ze maakte ook veel ruzie met Pina, en toen ik hier foto's plaatste van Pina en Luka bleek
dus ook dat er bij hen een misverstand was geweest,
Pina was dus ook een popje en geen mannetje.
Ik wist toen meteen waarom Noah en Pina zo'n ruzie hadden.
Ik heb toen zo snel mogelijk Paco erbij gehaald,
zodat Noah terug een parkietenvriend zou hebben.
Ik had toen terug twee hechte koppels, die ook steeds beter
met mekaar overweg konden en in mei had ik dus
een nestje van Noah en Paco.
Ik had op voorhand besloten om één parkiet uit het nest te houden
om tam te maken. Er kwam ook maar één jong voort uit het nest.
Dit werd dus Pucky, en nu meer dan een jaar later is het nog steeds zo:
Pucky is mijn tamme parkietenvriend en woont hier in huis,
de twee koppels wonen dus in de buitenvollière.

Dit was dus de parkietengeschiedenis van hier wat veralgemeend,
en hier komt nu wat ik eigenlijk zeggen wil:
Een tijdje geleden heeft mijn mama laten blijken dat ze vind dat de parkieten in de buitenvollière er teveel aan zijn. Ik heb er toen niet veel aandacht aan besteed, omdat ik dacht dat ze het niet echt serieus meende en deze gedachte van haar wel zou overgaan, maar mijn mama confronteert me er steeds meer mee dat ze de buitenparkieten en de buitenvollière er echt teveel aan vindt, en het komt er uiteindelijk opneer dat ze wil dat ik hen weg doe.

Ze zegt dat het mij teveel geld kost, omdat al mijn zakgeld meestal naar de dieren gaat. Ook vind ze dat er te veel werk aan is, vooral tijdens het schooljaar is het niet altijd gemakkelijk om een goede middenweg te zoeken tussen schoolwerk en de parkietenvollière schoon te maken, aangezien ik er altijd een hele woensdagnamiddag mee bezig ben.  De muizen hebben we nog altijd niet weg gekregen, ze trippelen nog vrolijk rond tussen de parkieten en eten veel van hun voer op, er is gewoon niets wat ik tegen de muizen kan doen. En mijn mama vindt ook dat ik eigenlijk niets heb aan de parkieten buiten, dat ze er gewoon zitten en leven en dat ik alles moet betalen en onderhouden.

Ik zit er echt mee, ik wil en kan ze echt niet wegdoen. Ze zijn dan wel niet tam, maar ik ben toch wel erg gehecht aan hen. Mijn mama verplicht me niet om hen weg te doen, maar dat maakt het er voor mij niet gemakkelijker op. Ik weet nu dus echt niet wat ik ermee moet. Aan de ééne kant vind ik dat ik niet tegen mijn moeders mening mag ingaan en hen moet wegdoen als zij het zo beter vindt, aan de andere kant vind ik dat ik dit niet kan maken tegenover mijn parkieten, ze zijn immers mijn verantwoordelijkheid en ik heb ze zelf aangeschaft.
Mijn mama probeert me te overtuigen met dingen zoals: "Als je de parkieten buiten wegdoet mag je wel een parkietenvriendje voor Pucky, dan heb je telkens maar één kooi schoon te maken, kost het minder en dan is Pucky misschien wat rustiger." Dit laatste betwijfel ik of dit waar is, al kan ik me meer lawaai bijna niet voorstellen, want Pucky is echt vreselijk lawaaierig tegenwoordig. Als er bezoek is moet ik zijn kooi even verhuizen naar de gang omdat we anders het bezoek niet kunnen verstaan(er komt hier niet vaak bezoek).

Ik zou graag jullie mening hierover willen, wat vinden jullie hiervan?
Hebben jullie raad voor ons?
Ik hoop op veel reacties en meningen.

Vele groetjes,
Sara

[karin v h]

Als ik dit hele lange verhaal 'vlug' lees dan zoek ik naar het probleem:
Is het probleem het geld of is het probleem dat je meer tijd aan je parkietjes besteedt en niet aan je huiswerk.
Het is natuurlijk moeilijk voor een ander om te beslissen wat jij moet doen.
Als jij stapelgek bent op jouw parkietjes moet je een oplossing zoeken hoe je dat gaat oplossen qua geld of tijd.
Maar het is moeilijk voor een buitenstaander om te beslissen wat jij moet doen. Kijk als jij het zelf al helemaal niet weet kunnen wij dat ook niet.
Maar waar zit het probleem het geld of de tijd ivm je studie - want ja als het om geld is kun je misschien een bijbaantje zoeken in een dierenwinkel. Maar als het om tijd en je studie gaat dan zul je een andere beslissing moeten nemen.
In ieder geval wens ik jouw sterkte met de beslissing en als ik het probleem van jouw lees wil ik graag meedenken.
Sterkte Sara.
Groetjes karin

[Sara]

Het probleem is niet echt het geld, ik kom eigenlijk geen geld te kort wat de dieren ofzo betreft.
Maar mijn mama vindt het maar niets dat mijn zakgeld alleen naar de dieren gaat en niet naar kleren of spullen die meisjes van mijn leeftijd wel kopen met hun zakgeld. Om maar een voorbeeld te geven: Als ik ga shoppen met mijn vriendinnen en ik kom thuis heb ik vaak alleen een zak bij me met parkietenvoer, -zand of -speelgoedjes. Mijn zus daarentegen komt altijd thuis met kleren en andere koopjes.
Mijn mama vindt het ook 'een vuile boel' omdat er muizen zitten, maar deze krijg ik dus absoluut niet weg.
Het kost me dus ook zowiezo meer geld aan parkietenvoer omdat eigenlijk de muizen het merendeel van het voer opeten.
Het punt is eigenlijk dat mijn mama de parkieten die buiten zitten overbodig vindt, ze zitten daar, kosten veel tijd en geld en maken veel rommel maar voor de rest zitten ze daar gewoon(Zo ziet m'n mama dat).
Ik weet dat ik alleen maar zelf kan kiezen wat ik hiermee moet doen, maar ik vind het echt heel moeilijk. Eigenlijk wil ik hen helemaal niet weg doen maar dan zit ik er wel verveeld mee dat mijn mama het zo dus totaal niet leuk vindt..

Vele groetjes,
Sara

[Parkieten-Freak]

Ja, dit is niet gemakkelijk Sara. Ik kan me eerlijk gezegd de reactie en de bezorgdheid van je moeder wel een beetje voorstellen.
Naar ik begrijp hoeven de vogels niet acuut weg, je zou eventueel op je gemak kunnen zoeken naar een geschikt baasje voor jouw buitenparkietjes. Als je die gevonden hebt, zou je kunnen overwegen om afstand te gaan doen van de vogels. Vaak is afscheidnemen minder moeilijk als je weet dat jouw vogels goed terechtkomen en liefdevol verzorgd worden.
Maar nogmaals: het is en blijft een moeilijke beslissing en ik begrijp jouw dilemma ook heel goed.
Wat je ook doet: denk er goed over na.

[Pe0Pe]

heey

Ik zit ook met dat probleem! Ik zou nu een goed baasje zoeken voor hun die je kunt vertrouwen! ik heb ook een keer cavia's weggedaan maar ik wist niet priecies waar naar toe! en daar heb ik heel lang spijt van gehad! Geef je zelf even tijd om goed na te denken voordat je dingen doet waar je later spijt van kan gaan krijgen !

Groetjes Peter!