Euthanasie

Gestart door Parkieten-Freak, oktober 18, 2006, 23:42:48

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 3 gasten bekijken dit topic.

Joske

En ook ik ben voor. Maar, wel als je er "alles" aan hebt proberen te doen.

Onze Kiwi hebben we ook laten inslapen. Haar leventje was verre van parkietwaardig: viel van haar stok, kon niet meer zelf eten en spelen had ze ook al heel lang niet meer gedaan. De antibioticakuren hielpen niet en ook de dierenarts gaf het op. Maar man man, nooit gedacht hoeveel zeer dat doet. Die grote spuit in haar kleine dunne buikje, het staat nog vers in mijn geheugen.

Sara

Ook ik ben voor Euthanasie.
Ik vind dat als je diertje doodziek is,en erg veel moet lijden,je het best in laat slapen.
Ik zou het niet kunnen aanzien als een diertje zoveel moet lijden,dan kies je toch beter voor de korte pijn..
Aan de andere kant zou ik het ook erg moeilijk vinden,en hopen dat het toch nog goed komt,maar als je zeker weet dat het niet anders kan,dan zou ik kiezen voor Euthanasie.

Vele groetjes,
Sara
Vele groetjes van een ex-grasparkietenbaasje (met heimwee) ;-)
Ook een pootje van Zoë en Fenna, mijn keeshondjes

budgie

Citaat van: Joske op oktober 21, 2006, 18:11:34
Die grote spuit in haar kleine dunne buikje, het staat nog vers in mijn geheugen.

Ja, dat is het ergste. De angst bij zo'n diertje dat door een vreemde grote 'roofvogel' wordt 'gegrepen'. Dit begrijpt zo'n beestje totaal niet. Die angst kun je niet voorkomen of wegnemen. Het is een schrale troost om te weten dat het parkietje al gestorven is, vóór de naald uit zijn lichaampje wordt getrokken. Ik kan me nog herinneren dat een jong gansje dat ik destijds heb moeten laten 'inslapen', twee injecties kreeg. De eerste bevatte een slaapmiddel en de tweede een middel dat een hartstilstand veroorzaakte.

mozart

#23
Je kunt je voorstellen dat ik als voormalig dierenartsassistente heel wat keren te maken heb gehad met euthanasie.En wat had ik het elke keer weer vreselijk moeilijk!
En ik zal je vertellen: het went nooit!!! En dat mag ook niet vind ik, dat je zo afgestompt raakt dat het je niks meer doet.
Ik ben zeer zeker een voorstander van euthanasie, als lijden in zicht komt en pijn aanwezig is, is het zaak om in te grijpen. Hoe pijnlijk en verdrietig dit ook is. Dat ben je verplicht aan je huisdier. Dat is het laatste wat je voor hem kunt doen in zijn/haar belang!
Ik heb tot nu toe nooit voor de keus gestaan met mijn dieren en het lijkt me een vreselijke opgave!
Toch zal ik als het moment wel komt, doen wat nodig is.
Het is een ingrijpende kwestie, maar ook een mooie! Hoe raar dat ook klinkt.

Cutie_lover

Wat een moeilijk onderwerp ( en moeilijk woord :P gelukkig staat er: Onderwerp: Re: Euthanasie, zodat ik me niet kan vergissen )
Alleen als het beestje zeer lijdt, geen overhaaste beslissingen. Het klinkt wel een heel klein beetje cru dat je de dood van je dier kan bepalen..

Moppers

Ik ben ook voor, onder omstandigheden.
Als er nog een redelijke kans is dat het dier mbv bijvoorbeeld medicatie een goed leven kan hebben, dan moet je die kans grijpen, vind ik. Maar ik kan het best begrijpen dat mensen toch voor euthanasie kiezen als die kans ligt in een operatie van honderden euros en ze dat niet bij elkaar kunnen krijgen. Je kunt geld niet zomaar tevoorschijn toveren.

Ik ben voor euthanasie als het dier een vreselijk leven heeft (wat betreft de gezondheid dus, aan bijvoorbeeld leefomstandigheden is altijd wat te doen). Dat wordt niet altijd veroorzaakt door pijn. Ik vind dat de beslissing tot euthanasie altijd in overleg met de dierenarts moet gebeuren.

Ik heb zelf 1 keer een dier moeten laten inslapen. Dat was afgelopen zomer met mijn gerbiltje. Ze was al 3 (best oud) en een maand daarvoor was haar zusje, met wie ze haar hele leven samen was geweest, overleden (een natuurlijke dood). Haar tandjes groeiden sinds een paar maanden sneller dan ze afsleten, die moesten iedere 2 a 3 weken geknipt worden. Dat was gewoon te behandelen.
Toen ik terug kwam van 10 dagen vakantie waren haar tandjes weer toe aan een knipbeurt. Ik had eigenlijk verwacht dat ze tijdens mijn vakantie het leven op zou geven, maar kennelijk was dat niet het geval. Er was echter veel meer aan de hand. Haar vachtje zat helemaal door de war, en ze was aan haar voorpootjes gaan knagen. Het was echt een zielig hoopje gerbil, ze was helemaal op en ze was ontzettend depressief. Ook was ze zo eenzaam door het ontbreken van haar zusje, haar maatje. Dit was gewoon geven leven meer voor haar, maar haar lichaam zelf gunde haar de rust van de dood niet. De ochtend na mijn thuiskomst ben ik naar mijn dierenarts gegaan. Ik legde (in tranen) de situatie uit en vertelde dat ik aan euthanasie dacht. Hij zei dat hij het daar mee eens was, dat er niets meer was wat we konden doen wat haar leven zou verbeteren en dat inslapen het beste voor haar was. Hij nam me mee naar de 2e behandelkamer en daar kreeg ze de injecties, zodat ze rusitg in mijn handen haar laatste adem kon uitblazen.

mozart

Triest dat het zo moest aflopen met je gerbil. Drie jaar is inderdaad oud voor een gerbil.
off topic: Een gerbil is een uitgesproken groepsdier. Deze kun je beter niet alleen houden, dit heeft het proces vast wel versneld.

nu weer on topic:
Euthanasie als middel omdat het geld er niet is, vind ik kwalijk, alhoewel ik snap dat dit soms erg moeilijk is!
Toch moet je je dit van te voren goed bedenken voor je aan dieren begint.
Je kunt voor vervelende uitgaven komen te staan. Daar moet je je goed bewust van zijn.
Het dier heeft recht op het allerbeste, ookal zijn daar wel grenzen aan. Het moet geen lange lijdensweg worden met weinig/geen uitzicht op verbetering!

Maur@

Euthanasie. Ja ik heb er zelf ook heel erg over nagedacht toen ik met een hele zieke Ivory werd geconfronteerd. Euthanasie. Net zoals bij mensen is dat een hele heftige discussie. Soms denk ik wel eens waar haalt iemand anders het recht vandaan iemand anders zijn leven te beeindigen. Waar ligt de grens. Wij hebben een kat gehad die had schildklier kanker. Na een jaar en bijna drie-wekelijks bij de dierenarts, veel medicijnen en het wilde niet opknappen, hebben wij besloten de kat te laten inslapen. Heb ik de kat zijn leven verlengd, ja. Vond hij het leuk, ik weet het niet. Hompeltje. We kwamen bij de dierenarts. Hij wilde hem in laten slapen. Kruipertje, zo ziek, 18 gram met een ontzettende levenslust. O wat een echo was ik, ik wilde dat niet. Ik heb alles gedaan om zijn leven te behouden. Hij was zo ziek. Heb ik zijn leven verlengd, ja. Vond hij het leuk, ik weet het niet. Had het anders gekund, ja. Nu zou ik Hompeltje niet meer laten leven. Ik zou hem in rust laten sterven en niet met de strijd die hij heeft geleden. Was ik misschien bang om de beslissing te nemen, was ik egoistisch? Was ik uberhaupt bang voor de dood van iets wat me zo lief was. Ik weet het niet. Het is nu ruim een jaar geleden en elke dag zie ik hem voor me, zie ik zijn grafje en denk ik vaak, vond je het goed zoals het gegaan is, zo niet dan hoop ik dat je me vergeeft voor de laatste tijd die je hebt moeten doormaken. Euthanasie het is zo afhankelijk van de omstandigheden en de ziekte. Een dier laat pas zien dat het ziek is als het al heel ver is. Vaak is er dan nog zo weinig aan te doen en ben je enkel levensverlengend bezig. Maar tegen welke kosten dan? Ik weet het niet. Misschien komt er ooit een duidelijk antwoord op de vraag. Euthanasie, eerlijk of oneerlijk?

mozart

Dat heb je heel mooi verwoord Maura!

Waar ligt de grens, wat is voor het dier het beste.
Is het inderdaad ons eigen stukje "niet los kunnen laten". Staat het belang van het dier daarin wel altijd voorop?!
Voorbeeld: Mijn vorige hond werd ziek na haar sterilisatie, kreeg buikvliesontsteking. Dat is er op of er onder.
Toen ik doorgestuurd werd naar een gespecialiseerd dierenziekenhuis, heb ik daar eerlijk de vraag voorgelegd hoe de situatie er voor stond.
Voor mij was daarin het belangrijkste: geen pijn/geen lijden! De arts kon geen uitspraak doen over de afloop, de een redt het wel, de ander niet! Hij kon mij overtuigen dat ze er voor zouden zorgen dat ze absoluut geen pijn had, ze hielden haar in slaap.Toen hebben we toestemming gegeven om er alles aan te doen, maar zodra er sprake was van pijn/lijden zouden we over gaan tot euthanasie.
Ze heeft "helaas voor ons", maar goed voor haar, de keus gemaakt om zelf te gaan de volgende ochtend!
Tuurlijk wil je er alles aan doen om het dier bij je te houden, maar er was voor ons duidelijk een grens!

Maur@

Ik denk dat euthanasie in welke vorm dan ook, of iets of iemand het zelf aan kan geven dat hij/zij het wil, of dat derden de beslissing nemen, vaak een mate van egoisme in zich heeft. Diegene die zelf wil gaan is egoistisch. Neem dit niet verkeerd op. Die wil niet meer zelf en laat de overlevenden achter. Maar diegene die de beslissing wel of niet neemt om iets of iemand te laten gaan is ook egoistisch. Ik heb nu drie keer voor de keus gestaan en heb er nooit aan kunnen wennen en nooit meteen de beslissing kunnen nemen. Gelukkig maar dat je er niet aan kan wennen en niet meteen beslist. Je beslist over iemand zijn leven. Ik vraag me wel eens af: Hoe is het voor een arts om euthanasie te moeten plegen. Dat moet drama zijn. Je hebt geleerd om te genezen en niet om te doden.

Ingrid

#30
Dieren zijn misschien dan nog bevoorrecht ten opzichte van mensen. Mijn mening over euthanasie is: wanneer leven lijden wordt, mag er wat mij betreft ingegrepen worden. De grens is natuurlijk moeilijker te bepalen bij een dier omdat het niet woordelijk kan aangeven dat het onvermijdelijke is aangebroken: de beslissing over te gaan tot euthanasie.
Als jonge meid van 18 heb ik voor de beslissing van wel/geen euthanasie bij een mens gestaan. Mijn beslissing was toen al heel duidelijk: wanneer degene die erom vraagt vindt dat de tijd daar is, dan is mijn keuze van ondergeschikt belang. Ik heb er dus mee ingestemd, hoe moeilijk ook en hoe graag ik die persoon ook bij mij wilde houden.
Onze hond kreeg voor de derde keer kanker, als je haar poot aanraakte, of er maar even naar wees, dan gierde ze het uit. We hebben natuurlijk nooit kunnen beoordelen of ze altijd pijn had, maar na wikken en wegen hebben we toen besloten haar te laten gaan, voordat leven alleen maar lijden werd.
Wij kenden onze hond, met al haar gedragingen, haar enthousiasme en opgewektheid. Een ander had misschien gezegd "het is te vroeg". Toch merkten wij dat onze trouwe viervoeter somber werd, veel meer sliep, haar enthousiasme steeds meer ging verliezen.  Ik ben blij dat we die keuze toen hebben gemaakt voor haar. Geloof me, het was vreselijk te moeten toezien hoe het leven uit haar stroomde! Die ogen die mij aankeken...brrr...ik schiet nog vol als ik daaraan terug denk.
Wat ik met bovenstaande wil zeggen is, omdat je je eigen huisdier zo goed kent, met alles wat erbij hoort, je denk ik op een gegeven moment wel voelt: het is goed zo! En die beleving en dat gevoel is natuurlijk voor iedereen anders.

Idske

Tot nu toe wat ik vertelde over onze huisdieren hebben mijn ouders samen met de dierenarts die beslissing genomen. Nu ik zelf Coco heb en ook in de toekomst zeker huisdieren bij gaan komen zal ik ook op een dag voor die beslissing komen te staan. Daar moet ik echt niet aan denken... :'( Inderdaad, je beslist over het leven van een dier. Maar als het ondraaglijk word zal ik toch toestemmen. Precies zoals Maur@ het zegt... Ook in het geval van een mens die het zelf beslist. Moeilijk te verwoorden dit.. :-[
Klein lief babbelend verenbaaltje. Rust zacht!

Maur@

Ingrid het is en blijft een moeilijke zaak. Ik heb een vriendin gehad zij leed al 5 jaar vond ik, zij zelf vond dat niet. Na 5 jaar besloot zij zelf dat het genoeg was en nam de beslissing. Wij als mensen kunnen dat, wij hebben de hersenen om te relativeren. En wat je zegt, als je je dier goed kent ga je aan gedragsveranderingen al zien dat het niet meer kan en het over moet zijn. Daar kom ik weer aan met mijn natuur, in de natuur kruipen ze in een hoekje weg en gaan sterven. Bij ons kan dat niet. Wij als eigenaar moeten de beslissing nemen en het getuigd bij mij van heel veel moed om te zeggen, dit kan niet meer, dit is geen bestaan meer. Die moed moet je maar op kunnen brengen en dan moet je dat stukje ik wil je niet kwijt loslaten en dat kost heel veel moed.

Ingrid

Dat kost zeker heel veel moed!! Zowel bij mens als dier, het is het moedigste wat je kunt doen is mijn mening.
Even terug te komen op wat je zegt over je vriendin, dat bedoel ik dus met "mijn keuze is van ondergeschikt belang". Als degene het nog geen lijden vindt en geen euthanasie wil dan zij het zo, wil diegene het wel, wie zou ik dan zijn om te zeggen nee.
In jouw beleving en gevoel had zij al 5 jaar geleden...zij vond dat niet: vandaar mijn uitspraak "En die beleving en dat gevoel is natuurlijk voor iedereen anders".
Helaas kunnen dieren het niet uitspreken, toch kunnen ze het in hun gedrag enigszins kenbaar maken.
Verder is het zo dat euthanasie bij dieren zonder ingewikkelde regeltjes kan plaatsvinden, daarom vind ik het ook dat zij bevoorrecht zijn ten opzichte van een mens. Gevoelsmatig is het niet makkelijk, dat zal ik niet zeggen, integendeel....

Maur@

CiteerVerder is het zo dat euthanasie bij dieren zonder ingewikkelde regeltjes kan plaatsvinden

O nu snap ik de opmerking "bevoorrecht" Ik kon hem al niet helemaal plaatsen. maar ik hoop niet, nooit en nimmer meer voor een beslissing te staan om het leven van een levend wezen te moeten nemen. Niet van de vogels, niet van mijn kinderen, niet van mijn man, mijn ouders, broers of zuster. Want die moed heb ik gewoon niet. Ik ben egoistisch wat dat betreft. Ik kan niet loslaten wat mij lief is. Ik weet, ja ik weet echt dat er een tijd komt dat het zover is en dan moet je gewoon loslaten, maar laat mij alsjeblieft niet die beslissing moeten nemen.

Ingrid

Maur@, gelukkig snap je nu wat ik bedoel met bevoorrecht ;). En nee, niemand wil ooit die beslissing nemen, maar soms heb je geen keus en moet je tot een besluit komen, welke dat dan ook is.
Ik dacht altijd net als jij: ik wil en kan niet loslaten. Het gekke is echter als je op zo'n punt komt, je er heel anders instaat. Dat wil zeggen, voor mij was dat zo. Ik wilde mijn vader niet kwijt, ik wilde hem niet loslaten, toch heb ik een weloverwogen keuze kunnen maken. Met onze hond net zo, alleen dat ging een stuk eenvoudiger omdat dat regeltjes-gedoe achterwege kon blijven.
Niet gezegd dat de beslissingen makkelijk waren, pfff, nu ik er zo weer over schrijf, komt dat gevoel weer helemaal boven, het is en blijft heel ingrijpend. Heel stiekem blijf ik altijd in gedachten hopen dat diegenen die mij dierbaar zijn, mens of dier, ervan uitgaande dat dat ver in de toekomst ligt, "vanzelf" overlijden, zonder ingrijpen.

Maur@

Citeermaar soms heb je geen keus en moet je tot een besluit komen, welke dat dan ook is.

Ja maar die is zo verdomd moeilijk. Jij hebt dus notabene in je directe familie een besluit moeten nemen dus jij bent juist iemand die er heel goed over kan mee praten hoe en wat en waarom en wanneer. Maar zoals je al zegt, de beslissing is zo moeilijk en jij moet hem maken. En dat laatste, ik hoop het ook. Laat de mens en/of dier zijn eigen tijd uitkiezen en gewoon gaan zonder dat wij moeten beslissen. Eigenlijk heb ik indirect in de familie, mijn schoonmoeder vorig jaar 95 jaar, er ook mee te maken gehad. Ik gaf het al aan echter voordat er over gesproken werd, echt gesproken, was het niet meer nodig.


Moppers

Afgezien van dat euthanasie een verrot moeilijk iets is, vind ik het wel goed dat het bestaat.
Het doet pijn als je diertje overlijdt, al helemaal als jij de keuze voor euthanasie hebt genomen. Maar ik kan me ook voorstellen dat het veel meer pijn doet als je je dier zo erg ziet lijden en dat er helemaal niets is wat je kunt doen, wat het geval zou zijn als er geen euthanasie bestond. Dus wat dat betreft ben ik best dankbaar dat we de mogelijkheid hebben een pijnloos einde voor dieren te kunnen geven.
Het is ontzettend moeilijk, en zoals gezegd is er ontzettend veel moed voor nodig, maar als er niets meer is wat je kunt doen, is er altijd nog dat ene wat je kunt doen, euthanasie.

budgie

Citaat van: Maur@ op oktober 23, 2006, 21:13:26
Je hebt geleerd om te genezen en niet om te doden.

Lang niet alles is te genezen. En zeker 'lijden aan het leven niet'. Ik ben van mening dat degene die lijdt, en ALLEEN die persoon, het recht heeft om zijn/haar leven te mogen beëindigen! En geloof me, ik maak het in mijn zeer directe omgeving mee. Dieren die een goede baas hebben, verkeren wat betreft euthanasie in een benijdenswaardige positie.

Hanney

Zoals de meeste hier ben k ook voor, Als het parkietje echt niet meer te redden is kan je beter uit zijn last verwijderen.

Groetjes